Pasta con chícharos e bacon

Hoxe imos reencontrarnos de novo con Jamie Oliver e imos facer outra das receitas rápidas e fáciles que aparecen no seu libro Ministry of Food, no capítulo Quick pasta.


Trátase de Pasta con chícharos e bacon. A receita orixinal podédela atopar nesta ligazón da páxina oficial de Jamie Oliver: Mini shell pasta with a creamy smoked bacon and pea sauce.

Di Jamie Oliver que na súa casa empezaron a facer esta receita para as nenas, pero que ao final acabou converténdose nun prato para toda a familia porque lles encantaba a todos. Na nosa casa, este prato tamén se converteu nun habitual, e para facelo probei diferentes tipos de pasta. De todas elas a que máis nos gusta para esta receita son os Conchiglie ai Cinque Colori, da marca italiana Dalla Costa (de venda en Carrefour ao prezo de 1,15€ o paquete de 250 g.)


Trátase dunha pasta con forma acunchada, con cinco cores: sémola, cúrcuma, espinaca, remolacha e tinta de sepia.



Mini shell pasta with a creamy smoked bacon and pea sauce

INGREDIENTES (para 2 persoas):
- 5 lonchas de bacon afumado
- Un ramallete pequeno de menta fresca
- 75 g. de queixo Parmesano recentemente relado
- Sal mariño e pementa negra recentemente moída
- 160 g. de Conchiglie ou calquera outra pasta de tamaño similar
- Aceite de oliva
- Unha culleradiña de manteiga
- 150 g. de chícharos conxelados
- 1 cullerada sopeira de crème fraîche


PREPARACIÓN:
1- Corta o bacon en anacos pequenos. Arrinca as follas de menta e refuga os talos. Rela o Parmesano.

2- Pon unha pota grande ao lume con auga e con sal. Cando ferva bota a pasta e cócea seguindo as indicacións do paquete.

3- Mentres, pon unha tixola ampla a lume medio e engade un chorro de aceite de oliva e a culleradiña de manteiga. Cando estea quente engade o bacon e un pouco de pementa negra recentemente moída e deixa que se fría ata que estea dourado e crocante. Mentres, vai picando finamente as follas de menta.

4- Cando o bacon estea dourado, engade os chícharos conxelados e dálle un meneo á tixola. Despois dun minuto engade á tixola a crème fraîche e a menta picada.

5- Escorre a pasta aproveitando parte da auga da cocción. Engade a pasta á tixola e mestura ben. É importante que a salsa sexa cremosa, sedosa e deliciosa, pero se está demasiado espesa podes botar unhas culleradas da auga onde se coceu a pasta para suavizala un pouco.

6- Engade o Parmesano relado e dálle á tixola un bo meneo para que se mesture todo ben.

7- Serve a pasta en dous pratos ou nunha fonte para que cada un vaia botando.


PUNTUALIZACIÓNS:
- Jamie Oliver inclúe un limón na lista de ingredientes. Utilízao para botar o zume na tixola xusto despois de engadir a pasta cocida. A nós non nos gusta demasiado o sabor a limón neste prato así que optamos por non utilizalo.

- Como non é fácil dispor de menta fresca (na maioría de supermercados non é fácil de atopar) utilizo menta seca. O resultado obviamente non é o mesmo, pero pode valer.

- A crème fraîche que eu utilizo é a da marca Président, máis que nada porque é a única que son capaz de atopar nos supermercados nos que adoito comprar. Cómproa en Carrefour ao prezo de 1,27€ o bote de 200 g.

Esta crème fraîche está fabricada en Francia. Ten un 15% de materia graxa (m.g.) e está espesada con pectina.

- Se non podedes atopar crème fraîche podedes utilizar nata líquida, aínda que o resultado non é o mesmo.

- Os chícharos bótanse na tixola sen desconxelar, directamente do paquete.

- Como sempre, recomendo ter unha cuña de Parmesano (Parmigiano Reggiano) na neveira e relalo no momento de ser utilizado. O sabor non ten nin punto de comparación con eses sucedáneos que venden xa relados en bolsas, e ademais, aguanta moito máis tempo sen estragarse.

- Este prato pódese acompañar, como suxire Jamie Oliver, cunha ensalada, ou ben, pódese comer só. Iso queda ao gusto de cada un.

Aquí tamén podedes ver o resultado cos Gnocchi tricolor de Biocop:




Un prato rápido e sinxelo, e o resultado boísimo.

Bo proveito!!

Spaghetti bolognese

Éste é quizais o prato máis coñecido da cociña italiana, eu diría que mesmo por encima da pizza, o que pasa é que por aquí non se lle coñece con este nome, senón que aquí son os "espaguetis con carne" de toda a vida.

Esta receita presenta múltiples variacións, pero o que si está claro é que debe levar sempre carne picada, cebola e tomate. A partir de aí cada un prepáraa da maneira que máis lle gusta: con cenoria, sen cenoria; con bacon, sen bacon; con herbas, sen herbas, etc. A que aquí presento é a miña maneira de facer a salsa boloñesa.

O nome de bolognese débese a que é unha salsa moi utilizada nas comarcas próximas a Bolonia, pero alí chámanlle ragù (do francés ragoût). Se queredes saber máis sobre esta salsa aquí vos poño a ligazón á wikipedia: Boloñesa.

Aproveito esta receita para falarvos dos espaguetis que habitualmente utilizamos na casa. Trátase duns espaguetis con quínoa.


Están feitos cunha mestura de fariñas de trigo (84%) e de quínoa (16%). Son de agricultura ecolóxica e ademais de Comercio Xusto. Teñen un sabor moi parecido aos espaguetis tradicionais, pero estes teñen a vantaxe dos beneficios adicionais achegados pola quínoa, ese pseudocereal andino que xa presentei no Pastel de quínoa e fiúncho.


O nome espagueti, vén do italiano spaghetti, que é o diminutivo de spago, que significa "cordón". É dicir, que espagueti vén querer dicir algo así como "cordonciño".

O tempo de cocción dos espaguetis depende de, ademais do gusto de cada quen, do diámetro: os do número 3 denomínanse spaghettini, os do número 5 spaghetti e os do número 8 spaghettoni. Para máis información póñovos a ligazón á wikipedia: espagueti.

Spaghetti bolognese

INGREDIENTES (para 2 persoas):
- 160 grs. de espaguetis
- 250 grs. de carne de tenreira picada
- 330 grs. de tomate triturado
- 1 cebola
- 1 dente de allo
- Alfábega (albahaca), tomiño e ourego secos
- Pementa negra recentemente moída
- Sal mariño
- Aceite de oliva
- Queixo parmesano recentemente relado
- Tomate frito (opcional)

PREPARACIÓN:
1- Nunha pota ponse a quentar un pouco de aceite de oliva. Engádese o dente de allo picado e a cebola picada, e déixase pochar sen que se queime.

2- Unha vez pochados o allo e a cebola engádese a carne picada e salpeméntase.

3- Unha vez a carne cambie de cor, engádese o tomate triturado e as herbas secas e déixase reducir un pouco a salsa.

4- Mentres tanto, nunha pota con abundante auga fervendo con sal cócense os espaguetis o tempo que indica o paquete. Os que eu uso cocen en 7 minutos, pero pódense deixar un par de minutos máis se non se quere a pasta tan al dente, pero nese caso é conveniente botar un chorriño de aceite na auga de cocer para que non se peguen e se apelmacen unha vez cocidos.

5- Servir a salsa boloñesa sobre unha boa cama de espaguetis recentemente cocidos. Relar queixo parmesano por enriba e botar, se se quere, un pouco de tomate frito.


O tomate triturado que eu utilizo para esta receita e para todas aquelas que levan tomate triturado é o ecolóxico de Carrefour. Preséntase en botes de 660 grs. e ten un prezo moi axustado, posto que adoita estar a 1,25€.


Co tomate frito ocorre o mesmo. Habitualmente utilizamos o tomate frito ecolóxico de Carrefour, que ten un sabor moito máis suave que os tomates fritos convencionais. Vén en botes de 325 grs. e costa 1,59€.


Un prato sinxelo onde os haxa e que gusta a todo o mundo, por iso é tan popular e por iso todo o mundo o prepara dun xeito ou doutro. Eu preséntovos aquí a miña maneira de facelo.

E xa para rematar propóñovos un xogo relacionado cos espaguetis:
Hai unha teoría que di que é imposible romper un espagueti cru en só dous anacos agarrándoo polos extremos. Eu tenteino e sempre se me romperon en polo menos tres anacos. A ver se vós sodes capaces de acadalo, posto que parece ser que non é imposible. Aquí vos poño un vídeo (sen audio) de demostración:



E agora a explicación do fenómeno, sacada da revista Muy Interesante:

O nobel de Física Richard Feynman (1918-1988), despois de pasar moitas horas rompendo espaguetis -e o coco-, non atopou unha resposta convincente a este enigma. Dous artigos na prestixiosa Physical Review Letters en 2005 resolvérono. Nos traballos, os franceses Sébastien Neukirch, da Université Pierre et Marie Curie; e Basile Audoly, do CNRS, ambos de París, explicaban que tras a primeira rotura desta pasta xéranse ondas de flexión que se amplifican e incrementan aínda máis a curvatura dun dos anacos, que volve romper.

O xogo que dan uns simples espaguetis...hh

Martes de Entroido

Disque "despois da tempestade chega a calma", e hoxe, martes de Entroido, todo apunta a que é así. Hoxe xa non quedan máis que rescaldos da troula de onte pola noite, noite na que tódolos amantes desta festa pagá aproveitan para renderlle culto a Don Carnal, converténdose por uns días en todo aquilo que non poden ser durante o resto do ano.

Para nós, a de onte foi unha noite "de andar por casa", e polo tanto esta mañá tivemos tempo para preparar o xantar con calma. Nada ten que ver este xantar co cocido galego típico destas datas, pero despois de comer dous cocidos nos últimos cinco días, tiñamos gañas de comer algo máis lixeiro.

Hoxe temos pasta fresca. Imos a coller outra receita de Jamie Oliver: Pappardelle con cogumelos e salsa de tomate, tomiño e queixo mascarpone.

De sobremesa temos a sobremesa italiana máis internacionalmente coñecida: Tiramisú, pero desta vez ó meu estilo.

Para acompañar o xantar decidínme a facer un pan de arroz e garavanzo ó vapor.

Comezamos...

Pappardelle con cogumelos e salsa de tomate, tomiño e queixo mascarpone

Esta receita é xa un clásico na nosa cociña, non só polo doado de facer senón tamén polo resultado, que é moi bo.

Está sacada do primeiro libro de Jamie Oliver La cocina de Jamie Oliver (RBA, 2004, aínda que a edición orixinal de Penguin Books, The Naked Chef, é de 1999).



Pappardelle, tagliatelle e taglierini son tres tipos de pasta que pertencen á mesma familia. Diferéncianse no seu ancho: para os pappardelle uns 4 cm.; para os tagliatelle, uns 2 cm.; e para os taglierini, 1 cm. (medidas aproximadas, por suposto). Os pappardelle, por ser máis anchos tamén se poden deixar un pouquiño máis grosos que os outros dous.

A única diferenza que eu introduzo con respecto á receita orixinal é que Jamie Oliver usa cogumelos secos, e eu, por comodidade, uso champiñóns laminados en conserva, pero usade o que máis vos apeteza.

INGREDIENTES (para 2 persoas):
- 1 bote de cogumelos en conserva (ou cogumelos secos rehidratados)
- 1 dente de allo
- Aceite de oliva virxe extra
- Pasta fresca
- Salsa de tomate
- Sal mariña e pementa negra recén moída
- 1 cullerada de queixo mascarpone (25 grs.)
- Queixo parmesano fresco, relado

PARA A PASTA FRESCA:
- 100 grs. de fariña de forza
- 1 ovo

PARA A SALSA DE TOMATE:
- 330 grs. de tomate triturado
- 1 dente de allo
- 2 culleradas de aceite de oliva virxe extra
- 1/2 guindilla pequena seca, troceada (opcional)
- 1 culleradiña de ourego seco
- 1 culleradiña de alfábega (albahaca) seca
- 1 cullerada de tomiño seco
- 1 culleradiña de vinagre de viño tinto (eu uso balsámico)
- Sal mariña e pementa negra recén moída
- Un chisco de azucre

PREPARACIÓN:
1- Preparar a pasta fresca. Para iso, misturamos nun bol a fariña e o ovo (non fai falla batelo previamente) ata obter unha masa lisa e sen grumos. Deixámola repousar unha hora máis ou menos, cun chisco de fariña por riba e por baixo, e tapado co mesmo bol que empregamos para facer a mistura.

2- Preparamos a salsa de tomate. Botamos nunha pota o aceite de oliva e cando estea quente, o tomate triturado. Engadimos o dente de allo machacado, o vinagre, o sal, o azucre, a pementa, as herbas secas e, se se quere, a guindilla. Deixamos reducir un pouco a salsa a lume suave.

3- Mentres, preparamos os pappardelle. Dividimos a masa en dúas porcións e estirámola coa máquina. Enrolamos as tiras de pasta e, cun coitelo ben afiado, imos cortando os pappardelle. Desenrolamos os pappardelle e colgámolos uns minutos para que se sequen un pouco. Cocémolos en abundante auga con sal durante uns 3 ou 4 minutos (lembrade que a pasta fresca tarda menos en cocer que a seca).


4- Botamos nunha tixola o aceite de oliva, e cando estea quente botamos o dente de allo picado. Escorremos ben os champiñóns (ou os cogumelos rehidratados) e engadímolos á tixola. Deixamos que reduza un pouco o tamaño dos champiñóns e engadimos a salsa de tomate.

5- Finalmente engadimos a cullerada de queixo mascarpone e rectificamos de sal se fose necesario.

6- Nunha fonte, botamos a pasta cocida. Por riba botamos a salsa de tomate cos champiñóns, e rematamos con abundante queixo parmesano relado.



Tiramisú ó meu estilo

Como non se pode dicir que haxa unha única receita de Tiramisú, aquí vos poño a miña. Fixen Tiramisú un montón de veces e de moi diferentes maneiras, e de todas elas, ésta é a miña favorita.

INGREDIENTES (para 2 persoas):
- Galletas Digestive de laranxa (as necesarias)
- 2 ovos (separadas xemas e claras)
- 1 cullerada e media de azucre
- 250 grs. de queixo mascarpone
- Un vaso de café
- Amaretto
- Cacao en po
- Reladuras de chocolate

PREPARACIÓN:
1- Preparar un vaso de café (podemos aproveitar se temos café frío na xerra) e deixalo arrefriar un pouco.

2- Nun bol botamos as xemas dos dous ovos e o azucre e batemos ben ata que se disolva o azucre. Engadimos o mascarpone e misturamos ben. Podemos neste momento, se queremos, engadir un chorriño de Amaretto.

3- Aparte, montamos as claras cun chisco de sal a punto de neve forte. Engadímolas ó bol e, cunha espátula de silicona ou de madeira, ímolas incorporando con movementos envolventes, sen bater, para que non escape o aire que entrou dentro delas ó montalas.

4- Nun prato fondo botamos o café e un chorro de Amaretto e misturámolo ben. Na fonte onde imos servir o Tiramisú, poñemos unha primeira capa de galletas molladas nesa mistura de café e licor. Coa axudar dun coador, espolvorexamos unha fina capa de cacao por riba das galletas. A continuación botamos a metade da crema de mascarpone e un pouco máis de cacao espolvorexado. Repetimos a operación de modo que nos queden dúas capas de galletas, dúas de crema de mascarpone, todas coa súa capiña de cacao por riba.

5- Rematamos botando por riba de todo unhas virutas de chocolate que faremos raspando cun coitelo grande a parte inferior dunha tableta de chocolate (o coitelo debe estar en posición vertical con respecto á tableta de chocolate).

6- Meter na neveira unhas horas antes de comelo.


Eu uso Amaretto nesta receita porque, ademais de ser un licor tipicamente italiano, penso que lle queda moi ben. O Amaretto máis coñecido, que é o que eu teño, é o Disaronno Originale, co que sempre nos bombardean pola televisión ó chegar o Nadal. Outros licores que tamén lle quedan ben son Kahlúa, Tía María, licor café, ou incluso un xerez doce tipo Pedro Ximénez. Por suposto, se non queredes usar ningún tipo de licor, ben sexa porque o van comer os nenos, ben porque non vos gusta, podedes prescindir del.

Se queredes saber máis sobre o Tiramisú, aquí vos poño a ligazón: Tiramisú.

Pan de arroz e garavanzo ó vapor

Xa tiña gañas de usar a miña vaporeira de bambú para facer algo diferente que cocer peixe ou verduras, e ó fin, con esta receita puiden darlle outro uso. Atopei esta receita a semana pasada nun estupendo blog que se chama Dieta Seignalet. Neste blog poderedes atopar un montón de receitas sanas e creativas que seguen os principios desta dieta, que busca mellorar a saúde a través da boa alimentación.

Este pan non é un pan "ó uso", posto que xa desde a maneira de facelo (ó vapor e non no forno), e o tipo de fariñas empregadas, fai que sexa un pan diferente.


Penséi que estaría ben para acompañar ós pappardelle, por levar tomiño e ourego, e a verdade é que non está nada mal.


Se queredes ver a receita aquí vos poño a ligazón: Pan de arroz y garbanzo al vapor.

Só dicir que introducín algúns cambios con respecto á receita orixinal:
- Engadín 8 grs. de gluten de trigo, porque penso que lle dá máis consistencia ó pan.
- Uséi sirope de arroz en lugar de azucre moreno.
- Uséi lévedo deshidratado en lugar de lévedo fresco prensado.

Só me queda dicir que con esta comida iría moi ben unha botella de Lambrusco, ese viño que non lle gusta nada ós que "entenden" de viño, pero a nós, como non somos expertos, non nos importa recoñecer que coa comida italiana gústanos abrir unha botella. Por agora, como My Missus non pode tomar alcol, conformámonos cunha Estrella Galicia e outra sen alcol "de cuyo nombre no quiero acordarme"...

En fin, un martes de Entroido sen Entroido, pero cunha comida estupenda.

Bo proveito!!

Canelóns de verduras

Onte tiven un inesperado día de lecer (a mal tempo, boa cara, e nunca mellor dito) e aproveitei para facer unha receita de pasta, moi sinxela pero estupenda.

Levaba algún tempo sen facer pasta fresca na casa, e onte apetecíame, a verdade. Facer pasta fresca non é, como pode parecer, nada complicado, nin nada que te obrigue a estar metido na cociña durante horas. Máis ben todo o contrario, porque é a cousa máis doada do mundo. A pregunta que se plantexa a continuación é a seguinte: Realmente paga a pena facela na casa? Non é moito mellor mercala seca e cocela e aforrarse así todo o traballo? Ben , a resposta que eu dou a estas preguntas é sempre a mesma: as cousas que fai un mesmo teñen outro encanto, aínda que só sexa pola satisfación de telas feito un. De tódolos xeitos, sempre teño algún paquete de pasta seca na casa para cando apetece e non hai tempo de facela fresca.

Outra pregunta que xurde é a seguinte: É mellor a pasta fresca que a pasta seca? Resposta: non ten por qué. O sabor da pasta fresca non é nin mellor nin peor, ó fin e ó cabo non se trata máis que de fariña e ovos, pero iso si, cando se empregan os ovos da casa todo ten mellor pinta, verdade?.

Para facer a pasta fresca:

INGREDIENTES (para 2 persoas):
- 100 grs. de fariña de forza
- 1 ovo

PREPARACIÓN:

1- Botar a fariña nun bol. Nun prato bátese o ovo cun garfo e bótase por riba da fariña.

2- Co mesmo garfo de bater o ovo comézase a misturar a fariña e o ovo. Cando acade unha consistencia como para poder amasar coas mans vólcase sobre unha superficie lixeiramente enfariñada e comézase a amasar coas mans ata ter unha masa homoxénea (non é necesario amasala durante moito tempo, non estamos a facer pan). Como o tamaño dos ovos non é sempre o mesmo, se vedes que queda demasiado seca podédeslle engadir unhas pingas de auga e seguir amasando, e se quedase demadiado pegañenta pódeselle engadir un chisco de fariña e listo.

3- Cando a masa estea lista, bótase un pouco de fariña no mesmo lugar onde se amasou e colócase enriba a bóla de masa. Bótase un chisco de fariña por riba da masa e crávase un dedo na bóla de masa de xeito que nos quede algo parecido a un mini donut (din os italianos que ésta é a mellor maneira para que repouse a masa da pasta). Colócase o mesmo bol onde comezamos a amasar por riba da masa boca abaixo, e déixase repousar a masa durante unha hora máis ou menos.

4- Pasado este tempo collemos o mini donut de masa e formamos con el unha especie de salchicha non demasiado fina e cortámola pola metade cun coitelo.

5- Agora haberá que estirar cada un dos dous anacos de masa. Para isto o mellor é usar unha máquina de pasta. Eu teño unha, agasallo de My Missus, que é moi sinxela pero que funciona bastante ben, alomenos para este tipo de receitas. Fai os tallaríns bastante ben, pero os espaguetis xa non os dá cortado ben e quedan unhas placas como de lasaña pero con surcos... Tamén se pode facer pasta fresca sen empregar unha maquiniña destas. Simplemente hai que estirar a masa o máis fina posible cun rolete de cociña. Dá algo máis de traballo e probablemente non quede cun grosor uniforme, pero iso fai que aínda quede cun aspecto máis caseiro.


6- Despois de estirar a masa teremos dúas longas e finas placas que colgaremos durante uns minutos nalgún lugar para que se sequen un pouco (eu uso o respaldo dunha cadeira ou unhas culleres de madeira cravadas na porta do forno). Despois córtanse para obter os canelóns. Podemos quitar ata catro de cada placa, co que teremos un total de oito canelóns. Non vos preocupedes se non quedan perfectamente cadrados como os que se mercan, por algo son as nosos canelóns, todos diferentes entre si. Para cortar a pasta hai uns utensilios moi prácticos en ferreterías ou en tendas de utensilios de cociña, pero tamén se pode usar un cortapizzas ou mesmo un coitelo ben afiado.


7- Mentres, ponse auga a ferver. Cando ferva engadímoslle sal e botamos a cocer os canelóns. Tede en conta que a pasta fresca tarda menos en cocer que a pasta seca. Con 3 ou 4 minutos será máis que suficiente. Ademais, despois irá uns minutos máis ó forno.

Xa vedes, para facer pasta fresca só hai que pór un ovo por cada 100 grs. de fariña de forza, nada máis, nin sal, nin aceite, nin nada. Recoméndovos que merquedes a fariña de forza nunha panadaría porque sae mellor que a que se merca no súper (cando se atopa no súper) e moito máis barata. Ademais, nas panadarías móvese bastante fariña polo que adoita ser máis fresca. Tamén se pode usar unha mistura de fariña de forza con sémola fina de trigo duro.

Pódese facer pasta fresca de diferentes sabores e cores, engadíndolle espinaca triturada, remolacha, tinta de calamar, herbas secas, etc, pero iso queda para outro capítulo...

Por suposto esta receita pódese facer igualmente con canelóns secos, aínda que o resultado non vai a ser o mesmo...

Como recheo desta pasta fixen un sofrito de verduras realmente delicioso:

INGREDIENTES (para 8 canelóns):
- 1 dente de allo
- 1 pemento verde
- 1 pemento vermello
- 2 cenorias
- 1 lata pequena de champiñóns
- 2 tomates maduros
- Herbas secas (tomiño, albahaca e ourego) ó gusto
- Sal

- 1 bote dun bo tomate frito, preferentemente caseiro ou ecolóxico
- Queixo parmesano recén relado
- 1 bóla de mozzarella (mellor se é de búfala)

PREPARACIÓN:

1- Facer o mise en place, é dicir, preparar tódalas verduras que imos fritir: Picamos o dente de allo, os pementos, as cenorias e escorremos os champiñóns. Pelamos os tomates, sacámoslles as sementes e picámolos tamén.

2- Botamos nunha tixola un pouco de aceite de oliva e fritimos o allo. Cando o allo colla algo de cor engadimos o pemento e a cenoria. Salgamos e deixamos que se pochen un pouco.

3- Engadimos os champiñóns, o tomate ben picado e as herbas.

4- Fritimos as verduras ó noso gusto. A quen lle gusten algo máis crúas que as deixe máis crúas, e a quen lle gusten máis pasadas que as pase máis.

Por suposto podedes usar calquera verdura que vos guste para facer o sofrito: cabaciño, espinacas, berenxena, etc.

Para facer os canelóns, a min gústame repartir polo fondo dunha fonte de forno un bote enteiro de tomate frito, pero ollo, dun bo tomate frito, que habelos hainos. Eu concretamente uso un ecolóxico de Carrefour Eco, que ten un sabor moi suave, e que para este prato queda moi ben.


5- Enchemos os canelóns co sofrito de verduras e cun chisco de parmesano relado e ímolos colocando uns ó lado dos outros enriba do tomate frito.

6- Relamos máis parmesano por riba dos canelóns. Esmiuzamos coas mans a bóla de mozzarella e imos colocando os anacos por riba dos canelóns.

7- Metemos a gratinar no forno ata que o queixo teña unha agradable cor dourada.


Se queredes podedes botarlle salsa bechamel, tamén lle quedaría moi ben, pero sen ela queda un prato moito máis lixeiro e igualmente saboroso.

Bo proveito!!