domingo, 3 de maio de 2009

Spaghetti bolognese

Éste é quizais o prato máis coñecido da cociña italiana, eu diría que mesmo por encima da pizza, o que pasa é que por aquí non se lle coñece con este nome, senón que aquí son os "espaguetis con carne" de toda a vida.

Esta receita presenta múltiples variacións, pero o que si está claro é que debe levar sempre carne picada, cebola e tomate. A partir de aí cada un prepáraa da maneira que máis lle gusta: con cenoria, sen cenoria; con bacon, sen bacon; con herbas, sen herbas, etc. A que aquí presento é a miña maneira de facer a salsa boloñesa.

O nome de bolognese débese a que é unha salsa moi utilizada nas comarcas próximas a Bolonia, pero alí chámanlle ragù (do francés ragoût). Se queredes saber máis sobre esta salsa aquí vos poño a ligazón á wikipedia: Boloñesa.

Aproveito esta receita para falarvos dos espaguetis que habitualmente utilizamos na casa. Trátase duns espaguetis con quínoa.


Están feitos cunha mestura de fariñas de trigo (84%) e de quínoa (16%). Son de agricultura ecolóxica e ademais de Comercio Xusto. Teñen un sabor moi parecido aos espaguetis tradicionais, pero estes teñen a vantaxe dos beneficios adicionais achegados pola quínoa, ese pseudocereal andino que xa presentei no Pastel de quínoa e fiúncho.


O nome espagueti, vén do italiano spaghetti, que é o diminutivo de spago, que significa "cordón". É dicir, que espagueti vén querer dicir algo así como "cordonciño".

O tempo de cocción dos espaguetis depende de, ademais do gusto de cada quen, do diámetro: os do número 3 denomínanse spaghettini, os do número 5 spaghetti e os do número 8 spaghettoni. Para máis información póñovos a ligazón á wikipedia: espagueti.

Spaghetti bolognese

INGREDIENTES (para 2 persoas):
- 160 grs. de espaguetis
- 250 grs. de carne de tenreira picada
- 330 grs. de tomate triturado
- 1 cebola
- 1 dente de allo
- Alfábega (albahaca), tomiño e ourego secos
- Pementa negra recentemente moída
- Sal mariño
- Aceite de oliva
- Queixo parmesano recentemente relado
- Tomate frito (opcional)

PREPARACIÓN:
1- Nunha pota ponse a quentar un pouco de aceite de oliva. Engádese o dente de allo picado e a cebola picada, e déixase pochar sen que se queime.

2- Unha vez pochados o allo e a cebola engádese a carne picada e salpeméntase.

3- Unha vez a carne cambie de cor, engádese o tomate triturado e as herbas secas e déixase reducir un pouco a salsa.

4- Mentres tanto, nunha pota con abundante auga fervendo con sal cócense os espaguetis o tempo que indica o paquete. Os que eu uso cocen en 7 minutos, pero pódense deixar un par de minutos máis se non se quere a pasta tan al dente, pero nese caso é conveniente botar un chorriño de aceite na auga de cocer para que non se peguen e se apelmacen unha vez cocidos.

5- Servir a salsa boloñesa sobre unha boa cama de espaguetis recentemente cocidos. Relar queixo parmesano por enriba e botar, se se quere, un pouco de tomate frito.


O tomate triturado que eu utilizo para esta receita e para todas aquelas que levan tomate triturado é o ecolóxico de Carrefour. Preséntase en botes de 660 grs. e ten un prezo moi axustado, posto que adoita estar a 1,25€.


Co tomate frito ocorre o mesmo. Habitualmente utilizamos o tomate frito ecolóxico de Carrefour, que ten un sabor moito máis suave que os tomates fritos convencionais. Vén en botes de 325 grs. e costa 1,59€.


Un prato sinxelo onde os haxa e que gusta a todo o mundo, por iso é tan popular e por iso todo o mundo o prepara dun xeito ou doutro. Eu preséntovos aquí a miña maneira de facelo.

E xa para rematar propóñovos un xogo relacionado cos espaguetis:
Hai unha teoría que di que é imposible romper un espagueti cru en só dous anacos agarrándoo polos extremos. Eu tenteino e sempre se me romperon en polo menos tres anacos. A ver se vós sodes capaces de acadalo, posto que parece ser que non é imposible. Aquí vos poño un vídeo (sen audio) de demostración:



E agora a explicación do fenómeno, sacada da revista Muy Interesante:
O nobel de Física Richard Feynman (1918-1988), despois de pasar moitas horas rompendo espaguetis -e o coco-, non atopou unha resposta convincente a este enigma. Dous artigos na prestixiosa Physical Review Letters en 2005 resolvérono. Nos traballos, os franceses Sébastien Neukirch, da Université Pierre et Marie Curie; e Basile Audoly, do CNRS, ambos de París, explicaban que tras a primeira rotura desta pasta xéranse ondas de flexión que se amplifican e incrementan aínda máis a curvatura dun dos anacos, que volve romper.
O xogo que dan uns simples espaguetis...hh

Ningún comentario:

Publicar un comentario