martes, 24 de febreiro de 2009

Martes de Entroido

Disque "despois da tempestade chega a calma", e hoxe, martes de Entroido, todo apunta a que é así. Hoxe xa non quedan máis que rescaldos da troula de onte pola noite, noite na que tódolos amantes desta festa pagá aproveitan para renderlle culto a Don Carnal, converténdose por uns días en todo aquilo que non poden ser durante o resto do ano.

Para nós, a de onte foi unha noite "de andar por casa", e polo tanto esta mañá tivemos tempo para preparar o xantar con calma. Nada ten que ver este xantar co cocido galego típico destas datas, pero despois de comer dous cocidos nos últimos cinco días, tiñamos gañas de comer algo máis lixeiro.

Hoxe temos pasta fresca. Imos a coller outra receita de Jamie Oliver: Pappardelle con cogumelos e salsa de tomate, tomiño e queixo mascarpone.

De sobremesa temos a sobremesa italiana máis internacionalmente coñecida: Tiramisú, pero desta vez ó meu estilo.

Para acompañar o xantar decidínme a facer un pan de arroz e garavanzo ó vapor.

Comezamos...

Pappardelle con cogumelos e salsa de tomate, tomiño e queixo mascarpone

Esta receita é xa un clásico na nosa cociña, non só polo doado de facer senón tamén polo resultado, que é moi bo.

Está sacada do primeiro libro de Jamie Oliver La cocina de Jamie Oliver (RBA, 2004, aínda que a edición orixinal de Penguin Books, The Naked Chef, é de 1999).



Pappardelle, tagliatelle e taglierini son tres tipos de pasta que pertencen á mesma familia. Diferéncianse no seu ancho: para os pappardelle uns 4 cm.; para os tagliatelle, uns 2 cm.; e para os taglierini, 1 cm. (medidas aproximadas, por suposto). Os pappardelle, por ser máis anchos tamén se poden deixar un pouquiño máis grosos que os outros dous.

A única diferenza que eu introduzo con respecto á receita orixinal é que Jamie Oliver usa cogumelos secos, e eu, por comodidade, uso champiñóns laminados en conserva, pero usade o que máis vos apeteza.

INGREDIENTES (para 2 persoas):
- 1 bote de cogumelos en conserva (ou cogumelos secos rehidratados)
- 1 dente de allo
- Aceite de oliva virxe extra
- Pasta fresca
- Salsa de tomate
- Sal mariña e pementa negra recén moída
- 1 cullerada de queixo mascarpone (25 grs.)
- Queixo parmesano fresco, relado

PARA A PASTA FRESCA:
- 100 grs. de fariña de forza
- 1 ovo

PARA A SALSA DE TOMATE:
- 330 grs. de tomate triturado
- 1 dente de allo
- 2 culleradas de aceite de oliva virxe extra
- 1/2 guindilla pequena seca, troceada (opcional)
- 1 culleradiña de ourego seco
- 1 culleradiña de alfábega (albahaca) seca
- 1 cullerada de tomiño seco
- 1 culleradiña de vinagre de viño tinto (eu uso balsámico)
- Sal mariña e pementa negra recén moída
- Un chisco de azucre

PREPARACIÓN:
1- Preparar a pasta fresca. Para iso, misturamos nun bol a fariña e o ovo (non fai falla batelo previamente) ata obter unha masa lisa e sen grumos. Deixámola repousar unha hora máis ou menos, cun chisco de fariña por riba e por baixo, e tapado co mesmo bol que empregamos para facer a mistura.

2- Preparamos a salsa de tomate. Botamos nunha pota o aceite de oliva e cando estea quente, o tomate triturado. Engadimos o dente de allo machacado, o vinagre, o sal, o azucre, a pementa, as herbas secas e, se se quere, a guindilla. Deixamos reducir un pouco a salsa a lume suave.

3- Mentres, preparamos os pappardelle. Dividimos a masa en dúas porcións e estirámola coa máquina. Enrolamos as tiras de pasta e, cun coitelo ben afiado, imos cortando os pappardelle. Desenrolamos os pappardelle e colgámolos uns minutos para que se sequen un pouco. Cocémolos en abundante auga con sal durante uns 3 ou 4 minutos (lembrade que a pasta fresca tarda menos en cocer que a seca).


4- Botamos nunha tixola o aceite de oliva, e cando estea quente botamos o dente de allo picado. Escorremos ben os champiñóns (ou os cogumelos rehidratados) e engadímolos á tixola. Deixamos que reduza un pouco o tamaño dos champiñóns e engadimos a salsa de tomate.

5- Finalmente engadimos a cullerada de queixo mascarpone e rectificamos de sal se fose necesario.

6- Nunha fonte, botamos a pasta cocida. Por riba botamos a salsa de tomate cos champiñóns, e rematamos con abundante queixo parmesano relado.



Tiramisú ó meu estilo

Como non se pode dicir que haxa unha única receita de Tiramisú, aquí vos poño a miña. Fixen Tiramisú un montón de veces e de moi diferentes maneiras, e de todas elas, ésta é a miña favorita.

INGREDIENTES (para 2 persoas):
- Galletas Digestive de laranxa (as necesarias)
- 2 ovos (separadas xemas e claras)
- 1 cullerada e media de azucre
- 250 grs. de queixo mascarpone
- Un vaso de café
- Amaretto
- Cacao en po
- Reladuras de chocolate

PREPARACIÓN:
1- Preparar un vaso de café (podemos aproveitar se temos café frío na xerra) e deixalo arrefriar un pouco.

2- Nun bol botamos as xemas dos dous ovos e o azucre e batemos ben ata que se disolva o azucre. Engadimos o mascarpone e misturamos ben. Podemos neste momento, se queremos, engadir un chorriño de Amaretto.

3- Aparte, montamos as claras cun chisco de sal a punto de neve forte. Engadímolas ó bol e, cunha espátula de silicona ou de madeira, ímolas incorporando con movementos envolventes, sen bater, para que non escape o aire que entrou dentro delas ó montalas.

4- Nun prato fondo botamos o café e un chorro de Amaretto e misturámolo ben. Na fonte onde imos servir o Tiramisú, poñemos unha primeira capa de galletas molladas nesa mistura de café e licor. Coa axudar dun coador, espolvorexamos unha fina capa de cacao por riba das galletas. A continuación botamos a metade da crema de mascarpone e un pouco máis de cacao espolvorexado. Repetimos a operación de modo que nos queden dúas capas de galletas, dúas de crema de mascarpone, todas coa súa capiña de cacao por riba.

5- Rematamos botando por riba de todo unhas virutas de chocolate que faremos raspando cun coitelo grande a parte inferior dunha tableta de chocolate (o coitelo debe estar en posición vertical con respecto á tableta de chocolate).

6- Meter na neveira unhas horas antes de comelo.


Eu uso Amaretto nesta receita porque, ademais de ser un licor tipicamente italiano, penso que lle queda moi ben. O Amaretto máis coñecido, que é o que eu teño, é o Disaronno Originale, co que sempre nos bombardean pola televisión ó chegar o Nadal. Outros licores que tamén lle quedan ben son Kahlúa, Tía María, licor café, ou incluso un xerez doce tipo Pedro Ximénez. Por suposto, se non queredes usar ningún tipo de licor, ben sexa porque o van comer os nenos, ben porque non vos gusta, podedes prescindir del.

Se queredes saber máis sobre o Tiramisú, aquí vos poño a ligazón: Tiramisú.

Pan de arroz e garavanzo ó vapor

Xa tiña gañas de usar a miña vaporeira de bambú para facer algo diferente que cocer peixe ou verduras, e ó fin, con esta receita puiden darlle outro uso. Atopei esta receita a semana pasada nun estupendo blog que se chama Dieta Seignalet. Neste blog poderedes atopar un montón de receitas sanas e creativas que seguen os principios desta dieta, que busca mellorar a saúde a través da boa alimentación.

Este pan non é un pan "ó uso", posto que xa desde a maneira de facelo (ó vapor e non no forno), e o tipo de fariñas empregadas, fai que sexa un pan diferente.


Penséi que estaría ben para acompañar ós pappardelle, por levar tomiño e ourego, e a verdade é que non está nada mal.


Se queredes ver a receita aquí vos poño a ligazón: Pan de arroz y garbanzo al vapor.

Só dicir que introducín algúns cambios con respecto á receita orixinal:
- Engadín 8 grs. de gluten de trigo, porque penso que lle dá máis consistencia ó pan.
- Uséi sirope de arroz en lugar de azucre moreno.
- Uséi lévedo deshidratado en lugar de lévedo fresco prensado.

Só me queda dicir que con esta comida iría moi ben unha botella de Lambrusco, ese viño que non lle gusta nada ós que "entenden" de viño, pero a nós, como non somos expertos, non nos importa recoñecer que coa comida italiana gústanos abrir unha botella. Por agora, como My Missus non pode tomar alcol, conformámonos cunha Estrella Galicia e outra sen alcol "de cuyo nombre no quiero acordarme"...

En fin, un martes de Entroido sen Entroido, pero cunha comida estupenda.

Bo proveito!!

domingo, 22 de febreiro de 2009

Orellas de Entroido

As orellas de Entroido son unha sobremesa típica nas mesas galegas nestas datas de Entroido nas que nos atopamos.

Don Carnal non se pode queixar da gran cantidade de seguidores que ten nesta provincia de Ourense. Famosos son os entroidos do triángulo máxico que forman Xinzo de Limia, Verín e Laza. Pero tamén ten seguidores por todo o mundo, como xa dicía alá polo século XIV o Arcipreste de Hita no seu Libro de buen amor:
«...Como es Don Carnal muy rico emperador
e tiene por todo el mundo poder como señor,
aves e animalias, por el su grand amor,
vinieron muy omildes, pero an gran temor...»
(Madrid, Cátedra, 1992, p. 272.)

Aínda que eu non lle teño gran devoción a Don Carnal, gústame facer as orellas de Entroido, máis pola parte tradicional da sobremesa que pola parte culinaria. Nunca foron unha das miñas sobremesas favoritas (eu fun sempre máis de filloas), e seguen sen selo, pero na casa gustan, e iso é o que me anima a facelas (e xa levo varios anos animándome...jj)

Ós que vos gusten as orellas e teñades por tradición prepraralas na casa, imaxino que xa teredes a vosa receita ancestral de orellas de Entroido que evocará os sabores que saían da cociña das vosas avoas. Esas son as receitas que deben perdurar no tempo e non se deben de perder. Ós que aínda non teñan a "súa" receita familiar ou aínda non atoparan unha que os convenza, aquí poño a que emprego eu, que non é da miña avoa, senón de Fernando, un cociñeiro de Manzaneda que coñecín hai uns anos traballando en Chandrexa de Queixa.

INGREDIENTES (para arredor de 24 orellas):
- 1/2 quilo de fariña frouxa
- 100 grs. de azucre
- 1/2 sobre de Royal
- A reladura e o zume de medio limón
- 1/2 vaso de leite
- 2 ovos
- 65 grs. de manteiga cocida de vaca (ou manteiga normal)
- Un chisco de sal
- Un chorriño de anís

PREPARACIÓN:
1- Amasar todo ben durante uns 10 ou 15 minutos. Se fixese falla pódese engadir máis fariña, a xusta para que non se nos pegue a masa ás mans. Se lle botásemos demasiada fariña quedarían demasiado duras.

2- Tapar a masa cun pano e deixala descansar durante polo menos media hora.

3- Estirar a masa cun rolete o máis fina que se poida e cortala dándolle a forma de orella (eu normalmente, para iso, utilizo un cortapizzas). Ésta é a maneira máis doada de facelo, aínda que desta vez, o que fixen foi tomar porcións individuais de masa e estiralas co rolete, e quedaron coa forma que podedes ver na foto.


4- Fritir en aceite de oliva ben quente, dándolles a volta cando estean feitas por un lado.

5- Ó sacalas do aceite, poñelas sopre papel absorbente e botar algo de azucre glas por riba.


Un apunte en relación ós ingredientes: eu sempre usara manteiga normal para facelas, pero lin na receita das orellas de Entroido de delokos, que usa manteiga cocida de vaca, e este ano useina por primeira vez nas orellas, e a verdade é que non se nota demasiado o cambio como se podería notar por exemplo nun queique, pero a manteiga de vaca sempre foi de uso máis tradicional en Galicia, polo que entendo que para facer unhas orellas ó "estilo antiguo" é máis axeitado usar este tipo de manteiga. Eu atópoa no supermercado Froiz que está preto da miña casa, de Larsa. Non sei se será demasiado doada de atopar fóra de Galicia, pero de tódolos xeitos se non a podedes atopar non vos preocupedes demasiado, usade da normal e xa está.

Recoméndovos que lle botedes unha ollada ó blog de delokos, no que, ademais da súa estupenda receita das orellas de Entroido, hai tamén unha reseña sobre o I Concurso de Orellas de Santiago e bisbarra, que tivo lugar o pasado 16 de febreiro, e que tivo como gañadora á Pastelería Miguel Ángel, de Bertamiráns, Ames. Unha moi boa iniciativa que trata de que non se desvirtúen os sabores tradicionais e que non se perdan as receitas que forman parte da nosa tradición culinaria.

Bo proveito!!!

martes, 17 de febreiro de 2009

A lamprea en Arbo

O venres pasado por fin tiven ocasión de probar a lamprea, e digo por fin porque despois de ano e medio que levo traballando en Arbo, ésta foi a primeira vez que puiden catar este manxar, e non foi tarefa doada... Explícome.

Cando encargas lamprea nun restaurante, o que fan é prepararche unha lamprea enteira, é dicir, non preparan racións individuais porque teñen que matar a lamprea para aproveitarlle o sangue para cociñala. Se vas ti só tes que pagar toda a peza, e non é barata (este ano anda polos 65€).

Outro inconveniente é que, como a preparan no seu propio sangue, ou mellor dito, como utilizan parte do seu sangue como ingrediente na súa preparación, a algunha xente resúltalle algo desagradable...

Ademais está o feito de que é un produto moi estacional. A tempada da lamprea comeza en xaneiro e remata en marzo, aínda que en abril ou maio tamén se pode comer. Álvaro Cunqueiro, no seu famosísimo libro A Cociña Galega, di o seguinte acerca da lamprea:
Soben os nosos ríos a lamprea e máis o sábalo. Toda a Galicia come lamprea, xa dixemos, á bordelesa ou empanada. Boa é a lamprea do Miño, que se colle nos "pescos" antergos, e en Arbo fanlle festa. A lamprea mellor é a que sobe nos meses invernais, e xa o refrán quere que "en marzo para o amo, e en abril para o criado", ou esixe o saber popular que a lamprea se xante "denantes de que estea cucada", é dicir de que escoite cantar o cuco nos bosques das ribeiras. A lamprea era da gula dos señores romanos, que aquí en Galicia debéronse dar boas enchentas (...) A lamprea ademais de fresca, pódese curar, e pódese comer cocida, con verdura, ou rechea, - como a dan na festa de Arbo, e algunha vez está moi boa, - e eu catei a lamprea curada rechea de lamprea fresca, e mais un picadiño de ovo duro e xamón, amolecido o todo en viño tostado-. E xa se dixo no que toca ás empanadas o que pode ser unha de lamprea.

Parece ser que a tradición de cociñar a lamprea en Arbo comezou hai xa moito tempo cando o propietario dun hospedaxe cercano á estación do tren (pode que sexa o edificio que ocupa actualmente o restaurante Mezquita) leu a tradución portuguesa dun texto francés no que se describían as distintas formas de preparar este produto. Curiosamente este peixe cocíñase case exclusivamente en Galicia, Portugal e Francia.


A lamprea é un peixe prehistórico, cunha antigüidade duns 400 millóns de anos, a medio camiño entre os peixes e as serpes, con certo parecido coas anguías. Para saber máis sobre este curioso animal aquí vos poño a ligazón á Galipedia: Lamprea.

Aínda que en tódolos restaurantes da vila de Arbo preparan a lamprea, disque o que mellor prepara este prato é o Mezquita, que como xa dixen antes, atópase na baixada á estación do tren. Este restaurante só abre as súas portas durante a tempada da lamprea, así que xa vos podedes imaxinar cal é o seu prato estrela...

Aquí preparan a lamprea á bordelesa, que ó parecer é a preparación máis tradicional. Tamén fan empanada de lamprea, pero este día non a tiñan e quedamos coas ganas de probala, así que de entrante pedimos unhas croquetas de xamón caseiras. Teño que dicir que a presentación na mesa ía acorde coa súa calidade: moi lixeiras pero con abundante xamón.


Ás veces non é doado adiviñar de qué son as croquetas que che poñen nos restaurantes porque todo se reduce a unha bechamel espesa rodeada por unha costra graxenta, pero éste non era o caso.

O segundo prato foi, como non, a lamprea á bordelesa, tamén coñecida como lamprea ó estilo de Arbo.



A salsa bordelesa (de Burdeos), leva principalmente viño tinto, e neste caso tamén o sangue do propio animal. O normal é preparar un arroz branco para acompañar ou, como nesta ocasión, misturar o arroz coa salsa bordelesa na mesma cazola de barro onde se serve.

A verdade é que non as tiña todas comigo porque me esperaba un sabor bastante máis forte, pero non foi así. O seu sabor era suave, moi agradable, ó igual cá salsa. Adóitase dicir que a lamprea, ou che gusta moito ou non che gusta nada, que non hai termo medio. Se isto é verdade, entón eu estou no primeiro grupo.

Para rematar a comida, flan de ovo con crema inglesa. Unha sobremesa sinxela pero exquisita, e cunha presentación estupenda.


O dito, un lugar moi recomendable para todos os que queirades degustar este manxar, aínda que estou seguro de que en calquer restaurante de Arbo poden satisfacer os paladares máis esixentes.

Tódolos anos, durante o derradeiro fin de semana de abril, celébrase en Arbo a Festa da Lamprea. Este ano terá lugar a XLIX edición desta festa, que se celebrará os días 24, 25 e 26. O mesmo fin de semana terá lugar a XVIII edición da Arbomostra, que é unha feira agroindustrial e artesanal da bisbarra do Condado-Paradanta.

Para os que non se poden achegar ata Arbo para probar a lamprea, aquí deixo unha ligazón ó blog Cocino en casa, no que se explica paso a paso cómo preparala na casa: lamprea ó xeito tradicional. Aproveito para recomendarvos que lle botedes unha ollada a este blog porque é moi interesante.

E para os que non queirades (ou non poidades) achegarvos ata Arbo nin vos atrevades a preparala na casa, tamén vos queda a opción de probala en conserva: Lamprea á bordelesa Lafitte. Por falta de opcións que non sexa...

Só me queda darlle as grazas a Luisma por terme acompañado na mesa para degustar un dos manxares máis apreciados do Miño. Mágoa que os encoros que invadiron este río ó longo do século pasado non deixen que estes peixes suban a desovar ata os lugares onde adoitaban facelo en tempos dos nosos avós.

martes, 10 de febreiro de 2009

Canelóns de verduras

Onte tiven un inesperado día de lecer (a mal tempo, boa cara, e nunca mellor dito) e aproveitei para facer unha receita de pasta, moi sinxela pero estupenda.

Levaba algún tempo sen facer pasta fresca na casa, e onte apetecíame, a verdade. Facer pasta fresca non é, como pode parecer, nada complicado, nin nada que te obrigue a estar metido na cociña durante horas. Máis ben todo o contrario, porque é a cousa máis doada do mundo. A pregunta que se plantexa a continuación é a seguinte: Realmente paga a pena facela na casa? Non é moito mellor mercala seca e cocela e aforrarse así todo o traballo? Ben , a resposta que eu dou a estas preguntas é sempre a mesma: as cousas que fai un mesmo teñen outro encanto, aínda que só sexa pola satisfación de telas feito un. De tódolos xeitos, sempre teño algún paquete de pasta seca na casa para cando apetece e non hai tempo de facela fresca.

Outra pregunta que xurde é a seguinte: É mellor a pasta fresca que a pasta seca? Resposta: non ten por qué. O sabor da pasta fresca non é nin mellor nin peor, ó fin e ó cabo non se trata máis que de fariña e ovos, pero iso si, cando se empregan os ovos da casa todo ten mellor pinta, verdade?.

Para facer a pasta fresca:

INGREDIENTES (para 2 persoas):
- 100 grs. de fariña de forza
- 1 ovo

PREPARACIÓN:

1- Botar a fariña nun bol. Nun prato bátese o ovo cun garfo e bótase por riba da fariña.

2- Co mesmo garfo de bater o ovo comézase a misturar a fariña e o ovo. Cando acade unha consistencia como para poder amasar coas mans vólcase sobre unha superficie lixeiramente enfariñada e comézase a amasar coas mans ata ter unha masa homoxénea (non é necesario amasala durante moito tempo, non estamos a facer pan). Como o tamaño dos ovos non é sempre o mesmo, se vedes que queda demasiado seca podédeslle engadir unhas pingas de auga e seguir amasando, e se quedase demadiado pegañenta pódeselle engadir un chisco de fariña e listo.

3- Cando a masa estea lista, bótase un pouco de fariña no mesmo lugar onde se amasou e colócase enriba a bóla de masa. Bótase un chisco de fariña por riba da masa e crávase un dedo na bóla de masa de xeito que nos quede algo parecido a un mini donut (din os italianos que ésta é a mellor maneira para que repouse a masa da pasta). Colócase o mesmo bol onde comezamos a amasar por riba da masa boca abaixo, e déixase repousar a masa durante unha hora máis ou menos.

4- Pasado este tempo collemos o mini donut de masa e formamos con el unha especie de salchicha non demasiado fina e cortámola pola metade cun coitelo.

5- Agora haberá que estirar cada un dos dous anacos de masa. Para isto o mellor é usar unha máquina de pasta. Eu teño unha, agasallo de My Missus, que é moi sinxela pero que funciona bastante ben, alomenos para este tipo de receitas. Fai os tallaríns bastante ben, pero os espaguetis xa non os dá cortado ben e quedan unhas placas como de lasaña pero con surcos... Tamén se pode facer pasta fresca sen empregar unha maquiniña destas. Simplemente hai que estirar a masa o máis fina posible cun rolete de cociña. Dá algo máis de traballo e probablemente non quede cun grosor uniforme, pero iso fai que aínda quede cun aspecto máis caseiro.


6- Despois de estirar a masa teremos dúas longas e finas placas que colgaremos durante uns minutos nalgún lugar para que se sequen un pouco (eu uso o respaldo dunha cadeira ou unhas culleres de madeira cravadas na porta do forno). Despois córtanse para obter os canelóns. Podemos quitar ata catro de cada placa, co que teremos un total de oito canelóns. Non vos preocupedes se non quedan perfectamente cadrados como os que se mercan, por algo son as nosos canelóns, todos diferentes entre si. Para cortar a pasta hai uns utensilios moi prácticos en ferreterías ou en tendas de utensilios de cociña, pero tamén se pode usar un cortapizzas ou mesmo un coitelo ben afiado.


7- Mentres, ponse auga a ferver. Cando ferva engadímoslle sal e botamos a cocer os canelóns. Tede en conta que a pasta fresca tarda menos en cocer que a pasta seca. Con 3 ou 4 minutos será máis que suficiente. Ademais, despois irá uns minutos máis ó forno.

Xa vedes, para facer pasta fresca só hai que pór un ovo por cada 100 grs. de fariña de forza, nada máis, nin sal, nin aceite, nin nada. Recoméndovos que merquedes a fariña de forza nunha panadaría porque sae mellor que a que se merca no súper (cando se atopa no súper) e moito máis barata. Ademais, nas panadarías móvese bastante fariña polo que adoita ser máis fresca. Tamén se pode usar unha mistura de fariña de forza con sémola fina de trigo duro.

Pódese facer pasta fresca de diferentes sabores e cores, engadíndolle espinaca triturada, remolacha, tinta de calamar, herbas secas, etc, pero iso queda para outro capítulo...

Por suposto esta receita pódese facer igualmente con canelóns secos, aínda que o resultado non vai a ser o mesmo...

Como recheo desta pasta fixen un sofrito de verduras realmente delicioso:

INGREDIENTES (para 8 canelóns):
- 1 dente de allo
- 1 pemento verde
- 1 pemento vermello
- 2 cenorias
- 1 lata pequena de champiñóns
- 2 tomates maduros
- Herbas secas (tomiño, albahaca e ourego) ó gusto
- Sal

- 1 bote dun bo tomate frito, preferentemente caseiro ou ecolóxico
- Queixo parmesano recén relado
- 1 bóla de mozzarella (mellor se é de búfala)

PREPARACIÓN:

1- Facer o mise en place, é dicir, preparar tódalas verduras que imos fritir: Picamos o dente de allo, os pementos, as cenorias e escorremos os champiñóns. Pelamos os tomates, sacámoslles as sementes e picámolos tamén.

2- Botamos nunha tixola un pouco de aceite de oliva e fritimos o allo. Cando o allo colla algo de cor engadimos o pemento e a cenoria. Salgamos e deixamos que se pochen un pouco.

3- Engadimos os champiñóns, o tomate ben picado e as herbas.

4- Fritimos as verduras ó noso gusto. A quen lle gusten algo máis crúas que as deixe máis crúas, e a quen lle gusten máis pasadas que as pase máis.

Por suposto podedes usar calquera verdura que vos guste para facer o sofrito: cabaciño, espinacas, berenxena, etc.

Para facer os canelóns, a min gústame repartir polo fondo dunha fonte de forno un bote enteiro de tomate frito, pero ollo, dun bo tomate frito, que habelos hainos. Eu concretamente uso un ecolóxico de Carrefour Eco, que ten un sabor moi suave, e que para este prato queda moi ben.


5- Enchemos os canelóns co sofrito de verduras e cun chisco de parmesano relado e ímolos colocando uns ó lado dos outros enriba do tomate frito.

6- Relamos máis parmesano por riba dos canelóns. Esmiuzamos coas mans a bóla de mozzarella e imos colocando os anacos por riba dos canelóns.

7- Metemos a gratinar no forno ata que o queixo teña unha agradable cor dourada.


Se queredes podedes botarlle salsa bechamel, tamén lle quedaría moi ben, pero sen ela queda un prato moito máis lixeiro e igualmente saboroso.

Bo proveito!!

martes, 3 de febreiro de 2009

Galletas de laranxa e polenta

Ben, pois aquí estamos outra vez, e outra vez cunha nova receita de Jamie Oliver. Trátase de Orange and polenta biscuits, ou o que é o mesmo Galletas de laranxa e polenta. Esta receita pertence ó seu segundo libro The Return of the Naked Chef, e ata hai pouco estaba colgada na súa páxina oficial a disposición de todos. Foi precisamente de aí de onde eu a saquéi. Desgraciadamente xa non está dispoñible nesta páxina e non vos podo pór a ligazón á receita orixinal, pero non importa porque podedes atopala en multitude de páxinas, ou a continuación, claro...jj.


Aínda que eu non son moi dado a facer galletas na casa, desde que probéi a facer éstas, hai xa 3 ou 4 anos, sempre que chega o tempo das laranxas aproveito para facelas, porque son tan sinxelas e están tan boas que non amarga demasiado poñerse a preparalas. Non hai que amasar, nin estirar a masa, nin usar cortapastas...

O máis curioso destas galletas é o uso da polenta, ingrediente que fai que as galletas queden moi crocantes, posto que se engade sen coción previa, é dicir, tal e como vén no paquete.

Pero, que é a polenta?
A polenta é sémola, normalmente de millo, aínda que tamén podemos atopar polenta de castañas e polenta de alforfón (trigo sarraceno). A polenta de millo, que é a que empregamos nesta receita, recibe o nome de gialla. Eu, en concreto, emprego polenta de millo integral, ecolóxica, da casa Luz de Vida.


Ten unha textura parecida á fariña pero máis granulosa. É un prato tradicional do norte de Italia, que normalmente se consome cocida, como acompañamento doutros pratos. Hai un montón de maneiras de preparala, pero eu, de momento, só a emprego para facer estas galletas.

Se queredes saber máis sobre a polenta aquí vos poño a ligazón á Wikipedia: Polenta.

INGREDIENTES:
- 170 grs. de manteiga
- 170 grs. de azucre
- 255 grs. de polenta
- 100 grs. de fariña
- Reladura de 3 laranxas
- 2 ovos grandes


PREPARACIÓN:
1- Mesturar a manteiga, o azucre, a polenta e a fariña nun bol ata obter unha mistura homoxénea. Engadir a reladura de laranxa e os ovos batidos, e remexer ben ata que todo estea perfectamente integrado.

2- Tapar o bol con film transparente e metelo na neveira durante arredor dunha hora, para que a masa colla consistencia.

3- Prequentar o forno a 180ºC. Ir collendo porcións de masa e facer boliñas coas mans. Aplastar un pouco as boliñas de masa e ilas colocando na bandexa do forno.

4- Metelas no forno quente ata que os bordes teñan unha agradable cor marrón (arredor de 15 minutos). Non importa que durante a cocción se xunten unhas coas outras porque acabarán separándose. Non vos esquezades de ilas vixiando cada pouco para que non se vos queimen.

5- Cando estean cocidas sácanse do forno e déixanse arrefriar enriba dunha reixa.



Algunhas cousiñas:

Eu meto a manteiga uns segundos no microondas a moi pouca potencia, o tempo xusto para que abrande pero sen chegar a derreter.

É recomendable usar un Silpat® ou algo parecido para que as galletas non se peguen no forno. Eu uso un tapete de forno de silicona. O inconveniente deste tapete é que ás veces, durante a cocción, empeza a levantarse por algunhas zonas, o que provoca que as galletas non se cozan uniformemente. Pero polo demais resulta moi práctico ó non ter que engraxar a bandexa do forno cada vez que se fan galletas ou doces similares.

Eu redondeéi a cantidade de polenta a 250 grs. porque, ó vir en paquetes de 1/2 quilo, cada paquete dá xusto para dúas veces, e 5 grs. arriba ou abaixo non se notan, a verdade. Non fará falla que diga que se queredes facer a metade de galletas só teredes que dividir as cantidades por dous, non?...jj

As cantidades que puxen nos ingredientes dan para arredor de 40 galletas, que fago en dúas tandas de 20. Pero por suposto, o número de galletas depende do tamaño das mesmas.

A cantidade de reladura de laranxa vai no gusto de cada quen. Eu normalmente emprego 4 laranxas en lugar de 3, porque me gusta o sabor da laranxa, pero cada quen que use as que queira. Eso si, mellor se son da casa ou ecolóxicas, porque ás veces as laranxas e os limóns que venden no súper traen unha finísima película de cera que fai que brillen máis, pero non creo que sexa moi recomendable comer esa cera, a verdade.

Tódolos ingredientes que eu emprego nestas galletas son ecolóxicos ou caseiros, co cal o resultado son unhas galletas máis saudables que se fosen feitas con ingredientes da agricultura convencional.


Hai que aproveitar que estamos en plena tempada de laranxas para atiborrarse de Vitamina C. Esperemos que a laranxeira de casa de meus pais non se canse de dar laranxas por moitos anos...

domingo, 1 de febreiro de 2009

Stroganoff de polo e allo porro

Esta é outra das estupendas receitas do Ministry of Food de Jamie Oliver, e que xa presentéi nalgunha entrada anterior.
Neste caso volve a ser outra receita con polo, cun acompañamento de arroz basmati: Chicken and leek stroganoff. Atópase dentro do capítulo Twenty-minute meals , polo que xa se pode supor que se trata dunha receita rápida e sinxela (19 minutos segundo di a receita)


INGREDIENTES (para 2 persoas):
- Sal mariña e pementa negra recén moída
- 150 grs. de arroz de gran longo ou basmati
- Un porro grande
- Un bo puñado de setas
- 2 peitugas de polo, preferiblemente caseiro ou ecolóxico
- Aceite de oliva
- Un dado de manteiga
- Un vaso de viño branco
- Un ramillete de pirixel fresco
- 285 ml. de nata para cociñar
- Un limón

PREPARACIÓN:
1. Pon ó lume unha pota con auga e algo de sal. Cando ferva bota o arroz, deixa que volva a ferver, e entón baixa un pouquiño o lume. Cóceo o tempo que che poñan as instrucións do paquete.

2. Pica finamente o porro e lávao ben. Corta as setas en liscos. Corta as peitugas en tiras finas do tamaño dun dedo ou en dados pequenos.

3. Pon unha tixola a lume forte e engade un bo chorro de aceite de oliva e un dado de manteiga. Engade o porro, o vaso de viño branco, un vaso pequeno de auga, sal e pementa. Déixao cocer durante uns 5 minutos cuberto parcialmente cun anaco de papel de aluminio.

4. Mentres, pica finamente o pirixel, incluídos os talos. Retira o papel de aluminio e engade as tiras de peituga de polo, a maior parte do pirixel, a nata e as setas. Remexe, deixa que volva a coller fervura, baixa o lume e deixa cocer durante 10 minutos.

5. Escorre o arroz. Xusto antes de servir corta o limón pola metade e espreme o zume dunha das dúas metades no stroganoff. Corrixe de sal e pementa se fose necesario.

6. Bota algo de arroz nos pratos co stroganoff por riba. Adorna co resto do pirixel picado. Corta a outra metade do limón en dous e pon cada un deses cuartos en cada prato.

Eu fixen algunhas variacións con respecto ás instrucións que Jamie Oliver dá no libro:

O primeiro que fixen foi pasar un pouco na tixola as tiras de polo, e no mesmo aceite os champiñóns (uséi un bote de champiñóns laminados ecolóxicos de Carrefour Eco):


Despois de fritir os champiñóns, no mesmo aceite, engadín a manteiga e o porro, e deixéi que collera algo de cor antes de engadir o viño.

En lugar de 285 ml. de nata, uséi 200 ml. (un tetra brick pequeno) de nata e o resto de leite (máis que nada para non deixar un tetra brick de nata aberto na neveira).

Tampouco lle botéi o zume de limón, pero se vos gusta, adiante.

O dito, outra receita tan sinxela como saborosa.

Bo proveito!!