xoves, 24 de decembro de 2009

Tactical Nuclear Penguin vs Schorschbock

O pasado 26 de novembro de 2009 a pequena cervexeira escocesa BrewDog, anunciaba que acababa de bater o record da cervexa máis forte do mundo coa súa Tactical Nuclear Penguin.


Esta cervexa ten un contido alcólico en volume do 32%, superando en menos dun punto porcentual á anterior posuidora de devandito record, a cervexa alemá Schorschbock 32% da cervexeira Schorschbräu.

E para que non quede dúbida de que esta cervexa ten os graos que acredita, os seus creadores móstrannos o certificado que o demostra, con data 27 de novembro de 2009:


A Tactical Nuclear Penguin é unha Imperial Stout, cunha densidade orixinal de 1094, madurada durante 14 meses en cubas de carballo utilizadas para a fabricación de whisky.

O prezo de cada botella de 33 cl. é de 35£ (uns 38,50€) na tenda on-line.

Até aquí, exceptuando o prezo da cervexa, é todo normal..., non?

Pois ben, parece que este anuncio da cervexeira escocesa como "a cervexa máis forte do mundo" non sentou moi ben na cervexeira alemá Schorschbräu porque esta, ao parecer, fabricara unha cervexa ice bock de 40%, aínda que non lle deu tanta publicidade...


... aínda que na etiqueta pódese ler claramente: "World Strongest Beer".

E por si a alguén lle queda algunha dúbida de que unha cervexa poida alcanzar unha gradación alcohólica tan elevada, na súa páxina tamén se pode atopar o certificado do laboratorio encargado de ditaminar o contido de alcol, con data de 9 de novembro de 2009, é dicir, 18 días antes que Brewdog.

Como se produce unha cervexa de tan alta gradación alcólica?

Posto que non existen fermentos capaces de traballar dentro duns niveis de alcol tan elevados, o que se fai basicamente é producir unha cervexa forte, baixar a súa temperatura a 0ºC ou mesmo menos e, cando se conxele a auga contida na cervexa formando cristais de xeo, sepáranse estes, facendo que a porcentaxe de alcol aumente, en detrimento da porcentaxe de auga. Hai que lembrar que a temperatura de conxelación do alcol é de -114ºC.

A Tactical Nuclear Penguin de BrewDog, por exemplo, conxélase nunha fábrica de xeados até tres veces durante tres semanas.

En fin, que para o único que serve aos dous implicados esta "guerra" é para que se fale deles, e iso é o que vou facer:


BrewDog é unha cervexaría escocesa propiedade de Martin Dickie e de James Watt (si, como o da máquina de vapor...).


Ambos estaban fartos de beber lagers industriais sen personalidade e ales convencionais que non achegaban nada novo. Así que en abril de 2007, con tan só 24 anos os dous, decidiron abrir a súa propia fábrica de cervexa na cidade de Fraserburgh (Escocia). Elaboran "só" unhas 120.000 botellas ao mes, entre as súas moitas variedades, entre as que se atopan: Trashy Blonde (you know you shouldn't), 77 Lager (juxtaposition pilsner), The Physics (laid back amber beer), Punk IPA (post modern classic pale ale), Dogma (heather honey infused ale), Rip Tide (twisted merciless stout), Hardcore IPA (explicit imperial ale), Paradox (whisky cask aged imperial stout), Tokyo (intergalactic fantastic oak aged stout), e a xa comentada Tactical Nuclear Penguin (beer for the dedicated).

En tan só dous anos convertéronse na cervexaría independente máis grande de Escocia.

Algúns bufetes de avogados británicos trataron de prohibir as súas etiquetas, tanto polos nomes como pola "agresividade" que utilizan na descrición que fan das súas cervexas. Despois de loitar para que isto non ocorrese, en decembro de 2008 lograron que se arquivase a causa, co que puideron seguir utilizando as súas etiquetas sen maior problema.

Fai non demasiado tempo, os socios do Club de las Grandes Cervezas del Mundo puidemos degustar The Physics, unha ale escocesa de cor ámbar, de 5% de alcol. Utiliza na súa elaboración maltas escocesas e lúpulos americanos. Resultou gañadora do concurso de Mellor Pale Ale forte de 2007 no apartado de cervexas de elaboración tradicional, celebrado nos Estados Unidos.


Por certo, o nome da cervexaría débese a Bracken, un labrador cor chocolate de tres anos, propiedade do pai de James.


Schorschbräu é unha cervexaría alemá situada en Oberasbach (Gunzenhausen). Comezou a súa andaina en 1996, e as súas cervexas, segundo propias palabras, seguen a tradición aínda que non renuncian á innovación.

Producen un total de cinco variedades, todas elas de moi alta gradación alcohólica: Schorschweizen 13%, Schorschbock 13%, Schorschbock 16% (world strongest lager), Schorschbock 32%, e a xa comentada Schorschbock 40% (world strongest beer). E como din na súa páxina web: "Our current world record 40% alc. and still going strong".

Esta cervexa, a Schorschbock 40%, está envasada en botellas de cerámica de 33 cl., asinada e numerada a man polo propio mestre cervexeiro. Cada botella é selada tamén a man con cera, e vén nun estoxo de madeira cun lateral transparente. Aínda que non conseguín pescudar o seu prezo, con todos estes detalles tampouco será barata, posto que xa a Schorschbock 31% (ás veces 32%) custa 52,90€ cada botella de 33 cl. nesta tenda "oficial".

E despois de todo isto eu pregúntome:

1- Que necesidade hai de fabricar unha cervexa tan forte?

2- Con tanto volume de alcol, pode seguir considerándose unha cervexa?.
Non o sei, pero si a unha cervexa á que se lle quitou o alcol ségueselle chamando cervexa (sen alcol, iso si), supoño que á inversa tamén ocorrerá o mesmo, non?. Podería considerarse case como un whisky si non fose porque o whisky é o resultado dunha destilación e a cervexa é o resultado dunha fermentación.

E isto lévame a exporme unha última pregunta:
3- Onde está o límite alcólico ao que levará esta batalla por fabricar a cervexa máis forte do mundo?

Se alguén está interesado en saber cales son as cervexas máis fortes do mundo, aquí poño a lista: As cervexas máis fortes do mundo.

Supoño que máis cedo que tarde teremos noticias doutra cervexa que bate o record de "cervexa máis forte do mundo", pero mentres tanto seguiremos vendo a batalla das cervexas "fortes" desde fóra e gozando das cervexas "suaves" (ás veces non tanto) desde dentro...

luns, 7 de decembro de 2009

Polbo "á feira"

Onte foi un domingo pasado por auga, por non dicir por moita auga, pero, así e todo, as "pulpeiras" estiveron ao pé do canón cocendo polbo para que moitos ourensáns puidésemos ir recoller as nosas racións para levar a casa e facer unha comida de domingo en grao sumo tradicional e saudable.

Parece ser que Galicia é, xunto con Xapón, o maior consumidor de polbo de todo o planeta. E curiosamente, aínda que se consome polbo por toda Galicia, a provincia galega con máis tradición pulpeira é a provincia de Ourense. E digo curiosamente porque, sendo Ourense é a única provincia galega que non ten mar, todos os veráns, concretamente o segundo domingo de agosto, ten lugar no Carballiño a tradicional "Festa do Polbo" (ou "Festa do Pulpo" como aquí lle chaman, aínda que logo iremos con iso...). Disque se queres comer o mellor prato de polbo "á feira" debes vir a esta vila ourensá. Concretamente, dentro do Concello do Carballiño atópase o pobo con máis tradición pulpeira: Arcos. Na seguinte imaxe pódense ver as pulpeiras nunha rúa do Carballiño:


A explicación a este mercado do polbo na Galicia interior hai que buscala no mosteiro cisterciense de Oseira, cuxos monxes facían traer dos seus cotos e propiedades que posuían na provincia de Pontevedra algúns produtos, entre os que se atopaba o polbo. Máis adiante, esta comunidade relixiosa autorizou un mercado ao redor do mosteiro, no que deu comezo esta secular tradición. Hoxe en día, esta comunidade de monxes aínda está presente neste mosteiro próximo ao Carballiño, aínda que o número de frades é moito menor que o que había cando comezou o comercio do polbo, e agora son máis famosos pola elaboración doutros produtos espirituosos, como o licor Eucaliptine.


Lindando co concello do Carballiño, atópase o concello de San Cristobo de Cea, onde se produce o mellor acompañamento posible para o polbo: o pan de Cea. Este é un pan que, debido ás súas características e debido a que todos os ingredientes que usan na súa elaboración son producidos localmente, posúe desde o ano 2004 o distintivo de Indicación Xeográfica Protexida, e que tamén ten cada ano a súa festa de exaltación no mes de xullo.


Pois ben, como dicía ao principio, aquí na cidade de Ourense colócanse todos os domingos pola mañá as "pulpeiras", que cocen grandes cantidades de polbo e vanas vendendo por racións a todos os que, pacientemente, fan cola para levar as súas a casa. Fóra do domingo, os outros días nos que se pode degustar este manxar é nos días de feira: 7, 17 e 27 de cada mes, pero estes días haberá que ir ao "Campo da Feira" para atopar ás pulpeiras, e compartir mesa (que non mantel) con todos aqueles que neses días se xuntan alí.

Campo da feira de Ourense
Imaxe de Miguel Villar para La Voz de Galicia

Todas as pulpeiras usan os tradicionais pratos de madeira que, segundo o tamaño, corresponden a un número de racións determinadas. Actualmente, o prezo da ración de polbo é de 6 euros, sendo un prezo estipulado para todas as "pulpeiras" de Ourense.

O que xa case desapareceu son as potas de cobre nas que tradicionalmente se cocía o polbo, e que foron substituídas polas potas de aceiro inoxidable, supoño que para adaptarse a unha normativa de saúde que di que o cobre, ao quentarse, desprende sustancias nocivas para a saúde.

Pois ben, para os que non vivades en Galicia e non poidades achegarvos a unha pulpeira para comprar o polbo xa cocido, xa cortado e xa aderezado, dicirvos que se deber cocer en abundante auga durante uns 45 minutos ou ata que a carne que está ao redor da boca (que é a zona máis dura) estea tenra. Tamén pode engadirse unha cebola á auga de cocción. Cando se mete o polbo, a auga debe estar a ferver, e deberase "asustar" ao polbo, é dicir, metelo unha vez e, sen soltalo, volver sacalo, repetir a operación unha segunda vez, e á terceira vez é cando se deixa caer na auga. Pódese empregar a auga onde coceu o polbo para cocer unhas patacas, que quedarán deliciosas.

De todos os xeitos, como xa dixen antes, non son ningún experto nisto de cocer polbo, prefiro compralo xa cocido, e as patacas prefiro cocelas ao vapor, posto que quedan moito máis cremosas e saborosas, e non tan augadas, aínda que sen sabor a polbo...

Patacas ao vapor


- Pélanse as patacas e córtanse lonxitudinalmente en anacos duns 2 centímetros de grosor. Sálganse e colócanse na bandexa da vaporeira.

- Cócense durante uns 20 minutos ou ata que ao picalas cun garfo estean tenras.

O tradicional é servir as patacas á parte do polbo, que se servirá en pratos de madeira, aderezado cun bo aceite de oliva virxe extra, sal gordo, pementón (picante, doce ou unha mestura dos dous) e un dente de allo picado por cada ración de polbo.

Como eu non teño pratos de madeira, pois sírvoo en prato normal:


E ademais, para acompañar, á parte dun bo pan, necesítase un bo viño. Na miña última visita a Lidl comprei un viño tinto ecolóxico da denominación de orixe Vinos de Alicante: El miracle, embotellado por Vicente Gandía. Para ser sinceiros, esperabámonos un viño peor, pero a verdade é que nos resultou un viño delicioso. O seu prezo non era demasiado caro, tendo en conta que é un viño de produción ecolóxica: 3€ a botella de 75 cl. Un acerto. Esta era a primeira vez que vía un artigo de produción ecolóxica neste supermercado, e espero que non sexa a última, o que demostrará que o ecolóxico non ten por que ser necesariamente máis caro...


Ben, dito todo o anterior só queda aclarar o termo pulpo "á feira".
En galego, o termo "pulpo" non existe, e por tanto, a palabra "pulpeira" é un termo nin galego nin castelán para designar ás mulleres que se dedican a vender o polbo cocido nos postos. En galego existe a palabra "polbo" para designar a este molusco (polvo con "v" non existe en galego, xa que a palabra correcta sería "po" para designar ás "motas de po", por exemplo). Por tanto, a palabra correcta para designar ás mulleres que venden polbo sería "polbeiras". O mesmo ocorre coa "Festa do Pulpo" que debería ser "Festa do Polbo", pero que non o é... Poderiamos buscar múltiples razóns que levaron a este cambio de termos, pero iso daría para falar por extenso...

A segunda parte do nome da receita "á feira" ás veces aparece traducido (e non sempre fóra de Galicia) como "a la feria" ou mesmo "a la fiesta" (de aí a famosa tradución ao inglés de "octopus to the party"...hh). Vino escrito sen acento "a feira" e mesmo co acento á francesa "à feira", o que xa me pareceu de vergoña máis que allea: desde cando existe ese acento en galego ou en castelán?. A forma correcta é "á feira" (a á debe levar acento porque é a contracción de a preposición + a artigo feminino singular), e entre unha feira e unha festa existen sutís diferenzas...

E aquí hai leñazos para todas as linguas, porque tamén ocorre o mesmo con outros pratos tradicionais doutros lugares, e tamén vistos por min, por exemplo "marmitaco" por marmitako, ou "pantumaca" por pa amb tomàquet.

En fin, que eu son partidario de que, neste tipo de receitas rexionais non debe traducirse máis que o imprescindible porque, á fin e ao cabo, só se trata dunha maneira de cociñar algo, e o que non sabe o que significa "á feira" tampouco saberá o que é "a la feria" ou "a la fiesta"... En galego "Polbo á feira" e en castelán "Pulpo á feira".


E xa que falamos de polbo (Octopus vulgaris), dicir que pertence á familia dos octópodos (do grego octó, oito e podós, "pés"). Se queredes saber máis acerca deste molusco cefalópodo (literalmente, "cos pés na cabeza") podedes picar nesta ligazón: O polbo achega pobos e culturas. De todos os xeitos, aquí poño unha especie de "Sabías que...?" sobre este curioso animal:

- Os polbos teñen tres corazóns: un principal que serve para manter a presión arterial e levar o sangue oxigenada ao resto do corpo, e os outros dous que serven para levar o sangue sen osíxeno ás branquias.

- Os polbos son os animais invertebrados máis intelixentes. Teñen unha gran memoria e mesmo capacidade de aprendizaxe.

- O terceiro brazo dereito do polbo é en realidade o seu órgano reprodutor. Recibe o nome de hectocotylus.

- A femia é capaz de pór até 40.000 ovos. Coida deles durante un mes sen comer nada ata que eclosionan, e despois morre de fame. Os machos, despois da fecundación, abandoan á femia...

- E para terminar, un vídeo moi bo realizado polo Aquarium Finisterrae da Coruña, que demostra a intelixencia e a destreza deste animal ante certas situacións:



En fin, que despois de coñecer todas estas cousas sobre estes peculiares animais espero que a próxima vez que vaia a comprar polbo espero que, se me toca un macho, non me poñan o "terceiro brazo dereito"...hh

domingo, 29 de novembro de 2009

Brownie de chocolate

A receita de hoxe é un clásico da cociña norteamericana que se estendeu xa por todo o mundo, quen non comeu algunha vez un brownie de chocolate?


A verdade é que falar da receita do brownie (ou brownies) é como falar da receita da tortilla, todas parécense pero non hai unha igual á outra... Pode levar noces, uvas pasas, etc, aínda que esta versión que presento hoxe non leva nada diso. Hai un tempo presentei outra versión de brownie feito con azukis, e que non levaba nada de fariña. A de hoxe é a versión máis clásica, e decidín pola porque este fin de semana volvín a facela despois de tela medio esquecida durante unha chea de tempo.

Como xa dixen antes, esta é unha sobremesa de orixe norteamericana, concretamente da cidade de Boston, e recibe o seu nome da cor que lle achega o cacao. Dise que foi descuberto en 1897 cando un cociñeiro encargado de facer un pastel de chocolate e noces esqueceuse de engadir fermento na mestura.

Brownie de chocolate


INGREDIENTES:
- 250 g. de margarina
- 350 g. de azucre
- 4 ovos
- 125 g. de fariña
- 100 g. de cacao puro en po
- 1 culleradiña de fermento Royal
- 1 chisco de sal


PREPARACIÓN:
1- Quéntase a margarina ata que estea en pomada e mestúrase co azucre.

2- Engádense os ovos uno a un con axuda dunhas varillas ata que estean perfectamente incorporados.

3- Engádese a fariña tamizada, o fermento e o sal, e mestúrase todo moi ben.

4- Engádese o cacao tamizado e mestúrase todo ben.

5- Prepárase un molde desmontable con manteiga e fariña, e vértese nel o preparado anterior.

6- Métese en forno prequentado a 175ºC durante 45 minutos ou ata que ao picalo cunha agulla esta salga limpa.


PUNTUALIZACIÓNS:
- É importante non pasarse no tempo de cocción no forno. Debe quedar seco e case crocante por fóra, pero tirando a húmido por dentro.

- Aínda que normalmente a esta sobremesa non se lle engade fermento, este si leva, o que lle achega certa esponxosidade achegándoo un pouco a un biscoito de chocolate.

- É importante que o cacao sexa puro (sen fariña) e sen azucre, porque de non ser así o resultado sería moi diferente. O que eu uso é un cacao de agricultura ecolóxica que compro na tenda de Comercio Xusto. Cultivado no Alto Beni, Bolivia, por pequenos agricultores que forman parte de El Ceibo, unha organización de Comercio Xusto que agrupa varias cooperativas da zona. Vén en paquetes de 250 g. e o seu prezo é de 2,75€.


A verdade é que é un das sobremesas máis sinxelas de facer, e co que todos os adictos ao chocolate estarían encantados...

Bo proveito!!!

domingo, 8 de novembro de 2009

Flan de cabaza

Seguimos coa cabaza, seguimos con outra sobremesa feita con cabaza, e seguimos con outra sobremesa feita con cabaza sacado do marabilloso blog i-recetas. A verdade é que me encanta este blog, non só polas súas receitas e polas boísimas fotos que as acompañan, senón tamén por todo o que Pepinho nos conta nel. Se aínda non o coñecedes recoméndovolo...

Fixen este flan utilizando os mesmos ingredientes que el utiliza, aínda que o procedemento foi un pouco diferente...


INGREDIENTES:
- 130 g. de puré de cabaza
- 90 g. de mel
- 8 ml. de extracto de vainilla
- 195 g. de leite evaporado
- 1/2 culleradiña de canela moída
- 1/3 de culleradiña de noz moscada
- Un chisco de cravo moído
- 1 baga pequena de pementa de Xamaica moída
- Un chisco de sal
- 2 ovos medianos

PARA O CARAMELO:
- 100 g. de azucre
- 40 g. de auga
- Unhas pingas de zume de limón

PREPARACIÓN:
1- Preparar o caramelo quentando o azucre coa auga e o zume de limón e deixando que se toste, pero sen que se queime. Vertelo en catro flaneiras individuais e repartilo polo fondo e as paredes das mesmas.

2- Mentres arrefría o caramelo, nun bol amplo botamos o puré de cabaza, o mel, o leite evaporado, o extracto de vainilla, as especias e o sal. Mesturamos todo ben.

3- Engadimos os ovos un a un batendo o xusto para incorporalos á mestura.

4- Repartir a mesma cantidade da mestura anterior entre as catro flaneiras.

5- Meter no forno microondas, a media potencia, co grill, durante 9 minutos.

6- Deixar repousar dentro do microondas durante 5 minutos antes de abrir a porta.

7- Sacar do microondas e deixar que arrefríen antes de desmoldear.


PUNTUALIZACIÓNS:
- Este tipo de flans individuais prefiro facelos no microondas por comodidade (aforro de tempo e aforro de enerxía). O resultado son uns flans moi cremosos que non creo que desmerezan nada aos feitos en forno convencional a baño maría (como nunca probei a facelos deste xeito non podo comparar...). Ademais, o meu forno microondas ten un programa específico (45% de potencia con grill) para flans, tortillas, etc, que é o que utilizo eu aquí.

- Evidentemente as flaneiras para o microondas han de ser de cristal ou de cerámica, nunca de metal.

- É importante o repouso dentro do microondas despois da cocción para que así terminen de callar ben. Do contrario poderían quedar crus polo centro.

- Se non tedes forno microondas, ou preferides o método tradicional, póñovos a ligazón á receita de Pepinho: Flan de calabaza, para que sigades as súas indicacións.

- Como xa dixen na receita do Queique de cabaza (que tamén saquei do blog i-recetas), eu prefiro cocer a cabaza ao vapor en lugar de asala no forno, porque o resultado é practicamente o mesmo, pero na metade de tempo. Para preparar o puré de cabaza ao vapor só hai que pelala, quitarlle as sementes, cortala en dados grandes e pola na bandexa do fervedor ao vapor para que se coza durante uns 20 ou 25 minutos. Unha vez cocida, machúcase ben e ponse a escorrer (canto máis tempo mellor) nun coador amplo para que solte a maior cantidade de auga posible, e xa está listo para ser usado.


A cabaza butternut (Cucurbita moschata) é unha hortaliza moi versátil na cociña porque permite a preparación de todo tipo de pratos: doces, salgados, cremas, pans, etc. Aínda que é unha hortaliza de tempada (outubro, novembro,...), podémola atopar todo o ano no supermercado, así que non hai escusa para usala todo o ano. Ademais, ten vitaminas A e C, betacarotenos, minerais (magnesio, manganeso e potasio) calcio, fibra, e ácidos graxos Omega 3 e 6, e ten moi poucas calorías.

Xa irei pondo máis receitas con cabaza a medida que vaia probando cousas novas...

domingo, 25 de outubro de 2009

Queique de cabaza


Estamos en época de cabazas, e non porque se achegue Halloween (ou Samaín como se coñece aquí en Galicia) senón porque estamos en plena tempada.

Hai uns días regaláronme unha cabaza enorme, da que xa dei boa conta. Basicamente serviume para preparar flan de cabaza e este delicioso queique que presento hoxe. Trátase dunha cabaza butternut, de pel laranxa pálido pero cunha intensa cor laranxa no seu interior:


A receita saqueina do boísimo blog i-recetas, escrito por Pepinho desde algún lugar da xeografía galega, e que sempre nos trae unhas sobremesas (aínda que non só aparecen sobremesas) estupendas. Para os que aínda non coñezades este blog, aquí vos poño a ligazón para que o vexades e comprobedes por vós mesmos que o que digo é certo...

Utilizo case os mesmos ingredientes e sigo ao pé da letra as indicacións de Pepinho, o único que cambio son as cantidades, porque a primeira vez que o fixen coas cantidades que el dá, sobroume un pouco de masa e tiven que improvisar unhas "pseudomadalenas". A continuación poño "as miñas" cantidades, que non son máis que o 75% aprox. das cantidades orixinais:


INGREDIENTES:
- 160 g. de fariña
- 3/4 de culleradiña de bicarbonato
- 10 g. de fermento Royal
- 1/4 de culleradiña de noz moscada
- 1/4 de culleradiña de cravo moído
- 1 baga de pementa de Xamaica moída
- 1/2 culleradiña de canela
- 3/4 de culleradiña de sal
- 2 ovos medianos
- 220 g. de azucre (110 g. + 110 g.)
- 1 sobre de azucre vainillado
- 185 g. de puré de cabaza
- 80 g. de aceite de oliva (eu uso de xirasol)
- 50 ml. de leite
- Reladura de media laranxa
- 65 g. de noces picadas (non trituradas)
- 45 g. de uvas pasas remolladas en ron


PREPARACIÓN:
1- Ponse as uvas pasas a remollo no ron e quéntase o forno a 180ºC.

2- Mestúranse nun bol amplo a fariña, o bicarbonato, o fermento Royal, a noz moscada, o cravo moído, a pementa de Xamaica, a canela, o sal, o azucre vainillado e a metade do azucre (110 g.). Mestúrase todo ben cunhas varillas para que se airee a mestura.

3- Noutro bol e con axuda da batedora móntanse os ovos cos outros 110 g. de azucre, ata que a mestura colla unha cor amarela pálida. Engádese o puré de cabaza, o aceite, o leite e a reladura de laranxa, e mestúrase ben.

4- Vértese a mestura "húmida" no bol da mestura "seca" e mestúrase (valla a redundancia) todo ben.

5- Engádense as noces troceadas e as uvas pasas escurridas. Vólvese a mesturar todo ben, vértese nun molde de queique debidamente engraxado e enfariñado (eu ademais póñolle unha tira de papel de forno) e métese no forno durante uns 55 minutos a 1 hora. Comprobar a cocción cunha agulla, que deberá saír limpa.


PUNTUALIZACIÓNS:
- O puré de cabaza pódese facer de varias maneiras: Pepinho recomenda no seu blog i-recetas asar a cabaza no forno e, unha vez asada, triturala. Eu fíxeno así a primeira vez, pero prefiro cocer a cabaza ao vapor porque se aforra tempo e enerxía (no forno levaralle algo máis dunha hora máis o prequentamento), e o resultado é practicamente o mesmo. Para cocer ao vapor, pélase a cabaza, quítanse as sementes, trocéase e ponse no compartimento para o vapor. Unha vez cocida (aos 20 ou 25 minutos) machúcase, e esa pulpa machucada vértese nun coador amplo colocado sobre un bol para que solte a máxima cantidade de auga.
Tamén se pode cocer da maneira tradicional...

- En lugar de aceite de oliva eu utilizo aceite de xirasol virxe, sen refinar, procedente da agricultura ecolóxica. Cómproo en Carrefour ao prezo de 2,40€ a botella de 75 cl.

Está fabricado en Francia e foi obtido exclusivamente do prensado das pipas de xirasol en frío e o seu posterior filtrado.

- Outra achega persoal son unhas sementes de cabaza que lle botei por encima antes de metelo no forno...



- Volvo insistir que no blog de i-recetas hai máis ideas e suxestións para facer este queique e tamén para facer pan de cabaza.

Un queique moi recomendable polo seu sabor (se vos gustan as especias, claro...) e tamén polo nutritivo que é.

Bo proveito!!

luns, 12 de outubro de 2009

Torta de figos


A receita que poño hoxe pasáronma fai xa bastante tempo como a receita para facer torta de mazá (unha das moitísimas receitas diferentes de torta de mazá), e non é que non estea boa con mazá, pero ocorréuseme que con figos tamén podería estar ben. Non só está ben, senón que creo que supera á de mazá. Por tanto, a única variación que introducín con respecto ao orixinal foi a substitución da mazá polos figos, nada máis. Isto quere dicir que a mesma receita serve para facer torta de figos, torta de mazá, ou calquera outra torta á que se poida pór froita por encima (ocórreseme que cuns caquis pode saír boísima tamén...)

INGREDIENTES:
- 4 ovos
- 3 vasos de leite
- 2 vasos de azucre
- 1 vaso de fariña
- 10 ou 11 figos frescos
- Marmelada de albaricoque


PREPARACIÓN:
1- Úntase un molde redondo (mellor ademais se é acanalado) con manteiga e bótase fariña que se repartirá ben por todo o molde.

2- Nun bol mesturador bótanse os ovos, o leite, o azucre e a fariña. Bátese todo ben coa batidora e vértese no molde.

3- Pélanse os figos e córtanse en dúas metades pola parte máis ancha. Vanse colocando estas metades, co lado das sementes cara arriba, sobre o preparado líquido do molde.

4- Métese no forno prequentado a 180ºC durante 85 ou 90 minutos.

5- Unha vez cocido sácase do forno, déixase arrefriar e desmoldéase. Unha vez desmoldeado, píntase con marmelada de albaricoque por encima.


PUNTUALIZACIÓNS:
- A cantidade de figos depende do tamaño dos mesmos. É importante que queden xuntos pero non uns sobre outros.

- Esta torta está mellor dun día para outro gardada na neveira.

- A marmelada pode ser tamén de pexego, ou mesmo de figo, aínda que a de albaricoque queda moi ben.


Como vedes, é unha torta moi sinxela de facer e, como xa dixen antes, pódenos servir para aproveitar a froita de tempada.

Bo proveito!!

venres, 2 de outubro de 2009

Figos secos


Hai uns días, como case todos os anos, houbo avalancha de figos na casa. Temos unha figueira bastante xenerosa que, ao chegar o final do verán ofrécenos unha chea de figos grandes e doces. O problema dos figos é que son moi perecedoiros, e se non os comes en dous ou tres días despois de recollelos, bótanse a perder, así que sabede que se os comprades e parecen frescos é porque son frescos de verdade...

Unha solución ao "problema" de recoller demasiados figos é deshidratalos. Para iso existen unhas máquinas deshidratadoras que se encargan do proceso. Mesmo Jamie Oliver no seu libro La cocia italiana de Jamie proponnos como método para secar os figos metelos toda a noite no forno a 50ºC, e que á mañá seguinte xa estarían listos. Eu fíxeno e saíron case igual que entraran a noite anterior...

Eu prefiro o método tradicional: o Sol. E iso é xusto o que fixen este ano. Abrín coas mans uns cantos figos pola metade, coloqueinos sobre un tapete de silicona dos de forno, e púxenos ao sol no meu balcón. En tres ou catro días estaban listos para ser gardados (hai que ter en conta que en Ourense o sol quenta duro no verán...hh).

A única precaución que hai que ter é acordarse de metelos dentro durante a noite (eu gardábaos dentro do forno na mesma reixa) para que o relente non os humedeza, e volver sacalos á mañá seguinte; e tamén hai que darlles a volta de cando en vez para que se sequen ben por todos lados. E así ata que estean listos. So simple...

Cando se sabe que están listos?

Pois nin máis nin menos que cando teñen aparencia de figos pasos: cor marrón, textura gomosa pero agradable ao padal, e sobre todo sabor a figo paso!...hh.

En fin, aquí poño unhas fotos do proceso de secado ao sol:


E uns días máis tarde...



Xa vedes que a simple axuda do señor Lorenzo é suficiente para converter uns perecedoiros figos frescos nuns duradeiros figos pasos, e non é necesario botarlle nada máis, nin azucre nin nada de nada, para obter uns figos docísimos.

O figo é unha froita orixinaria do Mediterráneo, que se coñece e se cultiva desde a antigüidade, desde o Exipto dos faraóns, até a Grecia clásica. De feito, ao figo coñéceselle tamén como a froita dos filósofos (era a froita preferida de Platón), e cando se fundaba unha cidade, prantábase unha figueira entre a ágora e o foro para sinalar o lugar onde se reunirían os anciáns.

Das súas propiedades nutritivas pódese dicir que teñen moitas calorías, e tamén moita fibra que axuda a mellorar o tránsito intestinal. Tamén contén provitamina A, potasio, magnesio e calcio, aínda que este último non é de tan boa calidade como o que provén do leite.

Estes figos están moi bos acompañados dun bo queixo curado, por exemplo este que aquí presento:


Trátase do Barber's 1833. Un Cheddar inglés, de vaca, cunha maduración de 24 meses.

É un queixo de sabor moi intenso, pero ao mesmo tempo suave e cremoso. Ten unha textura lixeiramente crocante porque durante a súa maduración desenvolvéronse cristais de lactato de calcio.

Fabricado pola queixería inglesa Maryland, de Somerset (U.K.), pertencente á familia Barber. Esta familia vén fabricando queixo desde principios do século XIX, e van xa pola sexta xeración dedicada á fabricación de queixo.

Se vos gustan os queixos curados e de sabor intenso, este queixo é unha moi boa opción. Eu cómproo en Carrefour ao prezo de 3,50€ os 200 g.

O dito, sós ou con queixo, frescos ou secos, os figos están igual de bos...

venres, 18 de setembro de 2009

Oktoberfest 2009

Comeza a Oktoberfest, ou o que é o mesmo, a festa da cervexa de Múnic, e coa deste ano van xa 176 edicións.

Coma sempre, empeza o primeiro sábado despois do 15 de setembro, polo que este ano comezará mañá sábado 19 de setembro e prolongarase durante 16 días até a súa clausura o domingo 4 de outubro.

A primeira Oktoberfest celebrouse na cidade bávara de Múnic (München, en alemán) no ano 1810, con motivo da voda entre o príncipe Luís I de Baviera e a princesa Teresa de Saxe-Hildburghausen. Naquela ocasión a festa durou cinco días "nada máis", do 12 ao 17 de outubro, de aí o seu nome: Festa de Outubro. O motivo de que se adiantou o seu comezo ao mes de setembro non é outro que a climatoloxía, que adoita ser máis favorable este mes.

O lugar de celebración tradicional desta festa é o coñecido como Theresienwiese (Prado de Teresa), ou simplemente wiesn, que é un campo que se atopa situado xusto á beira da muralla de Múnic.


Debido ao éxito da primeira edición, continuou celebrándose en anos posteriores, até alcanzar a actual 176ª edición. O próximo ano 2010 alcanzaríanse as 200 edicións da festa se non fose polas guerras mundiais e outras desgrazas que obrigaron a cancelala até nun total de 24 ocasións.

A festa comeza cun desfile no que os Wirte (propietarios das cervexarías) chegan ao Theresienwiese desde o centro da cidade nos seus carros engalanados para a ocasión, portando os barrís de cervexa.




Encabeza a comitiva o alcalde de Múnic e o Münchner Kindl, que é o personaxe que aparece no escudo da cidade.


Unha vez alí, ás 12 en punto, o alcalde da cidade abre a golpe de martelo o primeiro barril de cervexa na carpa Schottenhamel, da Spatenbräu, ao berro de "Ou 'zapft is!", que significa "Xa está aberto".



Despois lánzanse doce salvas de canón, que é o sinal que indica aos outros Wiesnwirte que poden empezar a servir a súa cervexa. Normalmente é o presidente do land de Baviera o primeiro en beberse o seu maß (xerra dun litro). A partir dese momento todo o mundo pode pedir a súa cervexa e empezar a beber.

Este desfile celebrouse por primeira vez en 1835, ano en que se celebraban as vodas de prata dos príncipes, aínda que non foi até o ano 1950 cando comezou a celebrarse anualmente.

Éste é o aspecto que presentan algunhas das carpas:



E non podiamos falar da Oktoberfest sen referirnos a unha imaxe que nos vén a todos (ou a case todos...) á cabeza cando ouvimos falar desta festa: as impresionantes camareiras teutoas vestidas co tradicional Dirndl (o traxe feminino tradicional de Baviera) cargando con tres ou catro litros de cervexa en cada man...


E vendo a esta camareira asáltame unha dúbida: As mozas tamén pedirán aquí unha clara de limón?


A min dáme que non...hh

Eu, que aínda non tiven ocasión de asistir a esta gran festa da cervexa, conformareime un ano máis con asistir á que anualmente organiza a Cervexaría O Moucho (Rúa da Concordia, 17, soto, Ourense, Galicia, Spain), na que se poderá degustar, despois dalgúns anos de ausencia, a auténtica Spaten de barril acompañada, como non, de salchicha alemá, puré de pataca e chucrut.


Hoxe en día a Oktoberfest de Múnic converteuse na festa popular máis grande do mundo, con máis de seis millóns de visitantes chegados de todos os recunchos do mundo. Se sodes un deses afortunados, quen sabe, quizais podades compartir unha loura con outra loura...


¡¡¡Prost!!!