mércores, 7 de xaneiro de 2009

Roscón de Reis

Onte foi o día de Reis, día dos agasallos e tamén, cada vez máis, día do roscón de reis. E digo "cada vez máis" porque xa parece algo imprescindible na nosa sobremesa do día 6 de xaneiro (para ledicia do gremio dos pasteleiros, que se fartan a vender estes doces neste día). Eu non lembro ningún doce especial ese día na miña casa cando eu era pequeno, a verdade...

Eu resístome a mercalos, unha porque non son moi devoto deste doce (non lle acabo de atopar a gracia) e dous porque me parece que os prezos que acadan ese día son autenticamente desorbitados (lembremos que non é máis que un pouco de masa con algo de froita confeitada).

Hai uns días lin un pequeno artigo de Manuel Martín Ferrand no nº 1.106 do XL Semanal (páxina 73) co que estou bastante dacordo. Entre outras cousas vén a dicir que a tradición do roscón "forma parte dunha das moitas tradicións inventadas que nos asisten. Algún panadeiro esperto engadíulle auga de azahar ós bollos que preparaba e puxo en marcha un negocio que, un século despois, xa é tradición". Tamén di por ahí que "moitos dos que imos comer para inaugurar este 2009 levan forneados algúns meses e agardan turno nos conxeladores". Esta afirmación é unha especie de lenda urbana igual que di que todos os que non se venderon para o día de Reis métense no conxelador para venderse pola Semana Santa. Eu non o sei, o único que sei é que non dou un peso por este doce, e que para atopar un bo roscón de pastelería atopas 99 malos (e xa non digamos os do supermercado). Se o fago é porque gusta na casa, e prefiro que o coman recién feito, aínda un pouco morno, e porque sei o que están comendo. O artigo acaba dicindo que "se os fabricantes do roscón non volven polo camiño da calidade corren o perigo de que os seus equivalentes italianos -o panettone de Milán ou o pandoro de Verona-, cada día máis frecuentes nos nosos supermercados, xeralmente máis frescos a pesares da distancia da súa orixe, rematen por quedarse co cetro español da bollería navideña".
Se queredes ver o artigo completo, aquí tedes a ligazón:
Roscón, por Manuel Martín Ferrand

Tamén mencionar outro artigo, esta vez de Jesús Llona Larrauri para hoy.es, no que vén a corroborar o anteriormente exposto, con frases como "é moi difícil atopar bos roscóns. Abundan os biscoitos demasiado liviáns ou moi amazacotados, que non saben a nada ou están demasiado perfumados con auga de azahar. Fáltanlles ovos e manteiga, que son os dous produtos nobles que dan calidade ó roscón, e sobran conxelados. A este paso, o roscón de Reis convértese nun produto insulso, que non sabe a nada, propio de paladares correntes. É un desastre a baixa calidade deste produto que da man da masificación, rematará cun carteliño que diga «sen colorantes nin conservantes», «sen ovo nin manteiga»".
Para ler todo o artigo esta é a ligazón:
Roscón de Reyes, por Jesús Llona Larrauri

Así a todo, sei que esta sobremesa ten moitos adeptos (entre eles My Missus), así que se alguén quere unha boa receita aquí ten a miña, que tamén quitei da mesma revista que mencionei antes (XL Semanal) de hai algúns anos, e que vén asinada por María Martín.
Nesta revista, despois da receita, vén tamén unha pequena explicación da orixe deste doce que ten pouco que ver coa que nos di Martín Ferrand no seu artigo, pero que parece ser a máis extendida, que é a dos pasteis que os romanos ofrecías ó deus Jano (que é o deus que lle dá nome a este mes de xaneiro no que nos atopamos).


INGREDIENTES:
- 650 grs. de fariña de forza (fará falla máis fariña para amasar)
- 100 grs. de manteiga
- 125 grs. de azucre
- 20 grs. de lévedo de panadaría (eu usei a pastilla de 25 grs. enteira) ou 2 sobres de lévedo deshidratado de panadaría
- 2 ovos
- 250 ml. de leite
- 80 ml. de auga de azahar (eu bótolle algo menos)
- 7 grs. de sal
- Reladura de limón e de laranxa
- Ovo batido con leite (eu só ovo batido)
- Froitas confeitadas
- Améndoas laminadas (eu non as usei)
- Azucre humedecido

PREPARACIÓN:
1. O primeiro é facer o pé: misturar tres culleradas de leite morno, o lévedo e dúas culleradas sopeiras de fariña.
2. Mover coas varillas e deixar levedar (inchar) ata que dobre o volume.
3. Poñer na máquina amasadora o resto da fariña, a manteiga en pomada, o azucre, o sal, oso ovos, a auga de azahar, o leite, as reladuras e o pé. Traballar ata que quede unha masa moi elástica. Engadir máis fariña se fose necesario, pero sen pasarnos (só ata que non se nos quede pegado ás mans), porque podería quedar un roscón demasiado seco.
4. O resultado ten que ser un composto liso e brillante, que se despegue das paredes do bol. Se non se utiliza máquina, traballar tódolos ingredientes coas mans ata que quede unha masa tan elástica que se poda estirar case 50 cm. sen chegar a romperse.
5. Gardar na neveira de 8 a 12 horas, tapada cun trapo húmido ou papel film. Neste tempo, inchará.
6. Sacar da neveira e darlle forma de anel sobre a bandexa do forno.
7. Meter a sorpresa
8. Deixar levedar a temperatura ambiente.
9. Pintar con ovo e leite, decorar con froitas confeitadas e azucre lixeiramente humedecido e améndoas.
10. Meter no forno a 180º durante 30 minutos, aproximadamente (hai que ilo vixiando para que non se nos queime).
11. Unha vez fóra do forno, deixar arrefriar enriba dunha reixa.

Aquí tedes o resultado: máis de quilo e medio de roscón.




Subiu tanto no forno que case se queda sen o burato do medio...

Unha das ventaxas que ten esta receita con respecto a outras é que se fai en dous días, co cal o traballo está máis repartido. O día anterior a comelo, pola tarde, prepárase a masa e métese na neveira, e ó día seguinte pola mañá, o único que hai que facer é darlle a forma de anel, esperar a que levede e metelo no forno, co cal, se calculamos ben os tempos aínda o poderemos comer un pouquiño morno.

Agora xa é un pouco tarde, posto que xa pasou o día de Reis, pero se vos gusta este doce, non hai desculpa para non facelo calquera outro día do ano...

Ningún comentario:

Publicar un comentario